ผู้ตั้งกระทู้ จีจี้ (i_am_girl55-at-hotmail-dot-com) :: วันที่ลงประกาศ 2012-11-26 17:43:53 IP : 58.9.2.65

ตอบ....ควรให้ยายโอนกรรมสิทธิ์ ในบ้านและทีดิน  ให้ลูกทั้งสามเพื่อป้องกันปัญหาครับ

 

2. จดหมายที่จะเขียนนี้จะมีผลเมื่อคุณยายสิ้นใจ (ปัจจุบันคุณยายยังอยู่แต่สุขภาพไม่แข็งแรง) 

 

ตอบ....ถ้าจะให้มีผลต่อเมื่อ ยายเสียชีวิตแล้ว  ก็ต้องทำพินัยกรรมไว้  ซึ่งพินัยกรรมมีหลายแบบ   ถ้ายายสามารถเขียนหนังสือเองได้  ก็ให้ท่านเขียนพินัยกรรมขึ้นเองทั้งฉบับ   โดยระบุให้ลูกทั้ง สามคน รับมรดกร่วมกัน  ถ้ายายไม่สะดวกจะเขียนเอง  ก็ทำพินัยกรรมที่ใช้แบบพิมพ์ได้   แต่ขั้นตอนสำคัญเมื่อยายจะลงลายมือชื่อในพินัยกรรม  ต้องมีพยานสองคน  และพยานสองคนนั้นต้องลงลายมือชื่อรับรอง ในขณะนั้นด้วย  หรือพินัยกรรมแบบเอกสารฝ่ายเมือง  ต้องไปแจ้งที่อำเภอให้เจ้าหน้าที่ดำเนินการให้  พินัยกรรมแบบนี้น่าจะปลอดภัยที่สุด  เพราะมีเจ้าหน้าที่ดูแลช่วยเหลือในการทำพินัยกรรม(ถ้าเจ้าหน้าที่มีความรับผิดชอบ)...แบบพินัยกรรม  ดาวน์โหลดได้ในกูเกิ้ล

 

3. จดหมายดังกล่าวสามารถเขียนขึ้นมาโดยที่ลูกชายคนที่ 3 ไม่ต้องรับรู้ได้หรือไม่ (เนื่องจาก ลูกชายคนที่ 3 นี้ ติดภรรยามาก ไม่ว่าภรรยาจะพูดอะไรเชื่อหมด แต่กระทั่งคุณยายว่ากล่าวตักเตือนก็ไม่เชื่อฟัง ดิฉันจึงกลัวว่า อนาคต หลังจากคุณยายสิ้น ปัญหาจะเกิดขึ้น)

 

ตอบ...การทำพินัยกรรม  ไม่จำเป็นต้องให้ใครทราบก็ได้   แต่พยานต้องไม่เป็นผู้มีส่วนได้เสียในการทำพินัยกรรมครับ

 

 

4. มีคำแนะนำใดๆ หรือสงสัย ปัญหาี ที่ดิฉันเล่า เขียนมาแนะนำได้

 

 

ตอบ....แม้จะคิดการป้องกันไว้ดีเพียงใดก็ตาม  ถ้าคนจะมีปัญหา  ก็ย่อมมีปัญหาวันยังค่ำ  เช่นอ้างว่าพินัยกรรมปลอม หรือไม่สมบูรณ์  ถ้ามีการฟ้องร้อง  ก็คงมีคดียืดเยื้อยาวนาน ซึ่งย่อมเสียเงินและเสียเวลาไม่น้อยแน่นอน    ดังนั้นควรขอร้องให้ยายแบ่งทรัพย์สินให้บุตรสามคนให้เรียบร้อย  โดยรังวัดออกเป็นสามแปลง  โอนให้ลูกคนละแปลง   ถ้ายายเกรงปัญหาว่า  เมื่อโอนทรัพย์สินให้บุตรแล้ว จะถูกบุตรทอดทิ้งไม่เหลียวแล   ก็มีทางป้องกันได้  คือเมื่อยายโอนให้บุตรแต่ละคน  ก็ให้ยายจดทะเบียน สงวน  “สิทธิเก็บกิน”ไว้ตลอดชีวิตของยาย  แม้โอนไปแล้ว  ยายยังสามารถเก็บเกี่ยวผลประโยชนในที่ดินได้ เช่น  เก็บค่าเช่า หรือทำกินได้  ตลอดชีวิต  เมื่อยายเสียชีวิต  กรรมสิทธิ์จะตกเป็นของบุตร  ไม่ต้องมาแบ่งปันมรดกกันภายหลังให้ยุ่งยาก.....สอบถามเรื่อง  การจดทะเบียน สิทธิเก็บกิน  กับเจ้าหน้าที่ที่ดินได้  ซึ่งสามารถทำได้สะดวก  ค่าใช้จ่ายไม่มาก  และแก้ปัญหาได้แน่นอนครับ......กฎหมายที่เกี่ยวข้อง   และแนวคำพิพากษาศาลฎีกาเทียบเคียง….

 

…..ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์....

 

มาตรา 1417 อสังหาริมทรัพย์อาจต้องตกอยู่ในบังคับสิทธิเก็บกิน อัน เป็นเหตุให้ผู้ทรงสิทธินั้นมีสิทธิครอบครอง ใช้ และถือเอาซึ่งประโยชน์แห่ง ทรัพย์สินนั้น

             ผู้ทรงสิทธิเก็บกินมีอำนาจจัดการทรัพย์สิน

             ผู้ทรงสิทธิเก็บกินในป่าไม้ เหมืองแร่ หรือที่ขุดหิน มีสิทธิทำการแสวง ประโยชน์จากป่าไม้ เหมืองแร่ หรือที่ขุดหินนั้น

 

 

 

นางสาวเง็กเอ็ง แซ่ตัน     โจทก์

 

นางบ้วย แซ่ล้อ กับพวก     จำเลย

 

 

ป.พ.พ. มาตรา 537, 538, 559, 566, 570, 1417

ป.วิ.พ. มาตรา 55

 

          บ้านและที่ดินพิพาทเป็นของ ส. ซึ่งได้จดทะเบียนให้โจทก์เป็นผู้ทรงสิทธิเก็บกิน โจทก์ซึ่งเป็นผู้ทรงสิทธิเก็บกินย่อมมีอำนาจจัดการทรัพย์สินคือบ้านและที่ดินพิพาทตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 1417 การฟ้องขับไล่ผู้เช่าออกจากบ้านและที่ดินพิพาทเป็นการจัดการทรัพย์สินโจทก์จึงมีอำนาจฟ้อง

          สัญญาเช่ามีใจความว่า โจทก์ยอมให้จ.เช่าที่ดินพิพาทเพื่อปลูกสร้างอาคารเพื่อทำการค้าขาย เมื่อผู้เช่าเลิกกิจการค้าแล้วผู้ให้เช่ายอมให้ผู้เช่าเซ้งได้ภายในกำหนด 10 ปีเมื่อพ้นกำหนด 10 ปี แล้วผู้เช่าจะเซ้งหรือรื้อถอนไม่ได้ อาคารและสิ่งปลูกสร้างต้องเป็นของผู้ให้เช่าเมื่อผู้เช่ายังทำการค้าขายอยู่ ผู้ให้เช่าจะฟ้องขับไล่ผู้เช่าไม่ได้เว้นแต่ผู้เช่าจะบอกเลิกสัญญา ย่อมหมายความว่า โจทก์ยอมให้ จ. เช่าที่ดินพิพาทและโอนสิทธิการเช่าได้ภายในกำหนด 10 ปีเพื่อตอบแทนที่ จ. ปลูกสร้างอาคารในที่ดินพิพาทแล้วยกให้โจทก์เมื่อครบ 10 ปีสัญญาต่างตอบแทนนี้จึงมีกำหนดเวลา 10 ปี และข้อสัญญาที่ว่าเมื่อผู้เช่ายังทำการค้าขายอยู่ผู้ให้เช่าจะฟ้องขับไล่ผู้เช่าไม่ได้จึงใช้บังคับได้ภายใน 10 ปี เช่นกัน

          สัญญาต่างตอบแทนสิ้นสุดแล้ว จ.ยังคงอยู่ในบ้านและที่ดินพิพาทต่อมาโดยเสียค่าเช่าเป็นรายเดือนจึงเป็นการเช่าโดยไม่มีกำหนดเวลา เมื่อ จ.ตายสัญญาเช่าจึงระงับ จำเลยทั้งสามเช่าบ้านและที่ดินพิพาทต่อมาโดยไม่ได้กำหนดเวลาเช่าไว้ โจทก์ย่อมมีสิทธิบอกเลิกสัญญาเช่าได้ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 566 เมื่อปรากฏว่านับแต่วันที่จำเลยทั้งสามได้รับหนังสือบอกเลิกสัญญาเช่าถึงวันฟ้องเป็นเวลากว่า 2 เดือน โจทก์จึงมีอำนาจฟ้องขับไล่จำเลยทั้งสามได้

 

________________________________

 

          โจทก์ฟ้องว่า เมื่อวันที่ 8 ตุลาคม 2494 นายจี่เซียง สามีจำเลยที่ 1ซึ่งเป็นบิดาจำเลยที่ 2 ที่ 3 ได้ทำสัญญาเช่าที่ดินจากโจทก์เพื่อปลูกสร้งบ้านโดยไม่ได้กำหนดระยะเวลาเช่า แต่มีข้อสัญญาว่าเมื่อครบ 10 ปี ให้กรรมสิทธิ์ในบ้านดังกล่าวตกเป็นของโจทก์ นายจี่เซียงได้ครอบครองที่ดินและบ้านดังกล่าวในฐานะผู้เช่าจนถึงแก่กรรมเมื่อ พ.ศ. 2522 สัญญาเช่าจึงสิ้นสุดลง หลังจากนั้นจำเลยทั้งสามได้เช่าที่ดินและบ้านดังกล่าวต่อโดยไม่ได้กำหนดเวลาเช่าและทำสัญญาเช่าไว้ ต่อมาโจทก์โอนบ้านและที่ดินดังกล่าวให้ ส. และ ส.จดทะเบียนสิทธิเก็บกินในบ้านและที่ดินดังกล่าวแก่โจทก์ไว้ตลอดชีวิต โจทก์และ ส. บอกเลิกสัญญาเช่าแก่จำเลยแล้ว ทั้งจำเลยค้างชำระค่าเช่า ขอให้พิพากษาขับไล่จำเลยและให้จำเลยชำระค่าเสียหาย

          จำเลยทั้งสามให้การว่าโจทก์ไม่ใช่เจ้าของกรรมสิทธิ์บ้านและที่ดินพิพาทสัญญาเช่าระหว่างโจทก์กับนายจี่เซียงเป็นสัญญาต่างตอบแทน ทั้งโจทก์สัญญาว่าเมื่อนายจี่เซียงยังทำการค้าขายอยู่ในบ้านพิพาท โจทก์จะฟ้องขับไล่ไม่ได้เมื่อนายจี่เซียงตายไปสัญญาดังกล่าวก็ไม่เลิก จำเลยทั้งสามเป็นทายาทย่อมรับช่วงสิทธิการบอกเลิกสัญญาเช่าของโจทก์ไม่ชอบด้วยกฎหมาย โจทก์จึงไม่มีอำนาจฟ้อง โจทก์ไม่ยอมรับและเก็บค่าเช่าจากจำเลย จึงไม่มีสิทธิฟ้องเรียกร้องค่าเช่า

          ศาลชั้นต้นพิพากษาขับไล่จำเลยทั้งสองและให้ใช้ค่าเสียหาย

          จำเลยทั้งสามอุทธรณ์

          ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

          จำเลยทั้งสามฎีกา

          ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ขณะฟ้องบ้านและที่ดินพิพาทเป็นของนางสาวสมพรซึ่งได้จดทะเบียนให้โจทก์เป็นผู้ทรงสิทธิเก็บกินตลอดชีวิตของโจทก์ โจทก์ซึ่งเป็นผู้ทรงสิทธิเก็บกินย่อมมีอำนาจจัดการทรัพย์สินคือบ้านและที่ดินพิพาทตามที่ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 1417 บัญญัติไว้ การฟ้องคดีนี้เป็นการจัดการทรัพย์สินที่พิพาท โจทก์จึงมีอำนาจฟ้องจำเลยทั้งสาม

          การที่สัญญาเช่าระหว่างโจทก์กับนายจี่เซียงมีใจความว่า โจทก์ยอมให้นายจี่เซี่ยงเช่าที่ดินพิพาทเพื่อปลูกสร้างอาคารเพื่อทำการค้าขาย เมื่อผู้เช่าเลิกกิจการค้าแล้วผู้ใหเช่ายอมให้ผู้เช่าเซ้งได้ภายในกำหนด 10 ปี เมื่อพ้นกำหนด10 ปีแล้ว ผู้เช่าจะเซ้งหรือรื้อถอนไม่ได้ อาคารและสิ่งปลูกสร้างต้องเป็นของผู้ให้เช่าเมื่อผู้เช่ายังทำการค้าขายอยู่ ผู้ให้เช่าจะฟ้องขับไล่ผู้เช่าไม่ได้ เว้นแต่ผู้เช่าจะบอกเลิกสัญญานั้น ย่อมมีความหมายว่าโจทก์ยอมให้นายจี่เซียงเช่าที่ดินพิพาทเพื่อตอบแทนที่นายจี่เซียงรับจะปลูกสร้างอาคารในที่พิพาทแล้วยกให้โจทก์เมื่อพ้นกำหนด 10 ปี ส่วนนายจี่เซียงยอมยกอาคารที่ปลูกสร้างให้แก่โจทก์เพื่อตอบแทนที่โจทก์ยอมให้เช่าที่ดินและให้โอนสิทธิการเช่าได้ภายในกำหนด 10 ปี จึงเห็นได้ว่าสัญญาต่างตอบแทนนี้มีกำหนดเวลา 10 ปี ตามสัญญาข้อ 4 ที่ว่าเมื่อผู้เช่ายังทำการค้าขายอยู่ผู้ให้เช่าจะฟ้องขับไล่ผู้เช่าไม่ได้จึงใช้บังคับได้ภายใน 10 ปีเช่นกัน เมื่อพ้นกำหนด 10 ปี นับแต่วันทำสัญญาอาคารที่นายจี่เซียงปลูกสร้างในที่ดินพิพาทจึงตกเป็นของโจทก์และสัญญาต่างตอบแทนสิ้นสุดลงที่นายจี่เซียงยังคงอยู่ในบ้านและที่ดินพิพาทต่อมาโดยเสียค่าเช่าจึงเป็นการเช่าโดยไม่มีกำหนดเวลา เมื่อนายจี่เชียงตาย สัญญาเช่าจึงระงับ จำเลยทั้งสามเป็นผู้เช่าบ้านและที่ดินต่อมาโดยไม่ได้กำหนดเวลาเช่า โจทก์ย่อมมีสิทธิบอกเลิกสัญญาเช่าได้โดยปฏิบัติตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 566เมื่อปรากฏว่านับแต่จำเลยรับหนังสือบอกเลิกสัญญาเช่าเมื่อวันที่ 27 สิงหาคม 2524ถึงวันฟ้องเป็นเวลากว่า 2 เดือนแล้ว โจทก์จึงมีอำนาจฟ้องจำเลยทั้งสาม

          พิพากษายืน

 

 

( อุทิศ บุญชู - ศักดิ์ สนองชาติ - สุรัตน์ ศรีอนุพันธุ์ )

 

ผู้แสดงความคิดเห็น มโนธรรม วันที่ตอบ 2012-11-27 04:45:13 IP : 101.51.162.37

ผู้แสดงความคิดเห็น จีจี้ วันที่ตอบ 2012-11-27 08:28:10 IP : 58.9.2.65