คือเรื่องมีอยู่ว่า. ดิฉันแต่งงานจดทะเบียนกับชายคนอังกฤษ มีบุตรด้วยกัน สามคน อยู่กินกันมาสิบกว่าปี ดิฉันเป็นแม่บ้านดูแลลูก
ทั้งสามคน แต่เพียงผู้เดียว ไม่มีญาติพี่น้องช่วยเลี้ยงเลย สามีก็ไปๆมาๆระไทยกับอังกฤษ ช่วงปี53 สามีเริ่มทำร้ายร่างกาย 
 จน. ต้นปี55 ดิฉันขอหย่า. โดยสามีขอเป็นผู้ดูแลบุตรเอง ทั้งสามคน แต่ตกลงกันว่า แม่สามาตรเจอลูกไปหาลูกได้ตลอดเวลาไม่ปิดกั้นแม่และลูก. ดิฉันจึงยอม เพราะฐานะทางการเงินพ่อเค้าดีกว่า ตัวเรายังไม่มีงานทำไม่มีเงินที่จะเลี้ยงลูก และตอนหย่า ดิฉันไม่ได้เรียกร้องขออะไรเลย แม้แต่เงิน แถมดิฉันยังมีหนี้ค่ารถยนต์ ที่ต้องผ่อนทุกเดือน. ที่ผ่านมาดิฉันไม่เคยทำงานอะไรเลยเพราะเลี้ยงลูกอยู่บ้านเท่านั้น. หลังจากอย่ากันได้หนึ่งอาทิตย์. สามีก็พาลูกๆหนีดิฉันโดยที่ดิฉันไม่รู้เลยว่าลูกอยู่ไหน ดิฉันใช้เวลาตามหาลูก ติดต่อทางมูลนิธิต่างๆ ต.ม เพราะดิฉันคิดถึงลูกมาก ฉันและลูกไม่เคยห่างจากกันเลยแม้แต่วันเดียว. แต่พ่อเค้าก็พาลูกหนีไป ห้าหกเดือน ดิฉันสืบตามหาลูกจนรู้ว่า ลูกๆทั้งสามคนอยู่ที่ลาดพร้าว แล้วเรียนที่โรงเรียนเทพเสนานุสร. แล้วรู้มาอีกว่า. พ่อเค้ากับไปทำงานที่อังกฤษ แล้วให้ลูกๆทั้งสามคน อยู่กับภรรยาใหม่ ดิฉันจิงโทรไปที่โรงเรียนเทพเสนานุสรเพื่อถามข่าวลูก ครูกบอกว่า ลูกคนโต ดิฉัน ชึ้นเป็นผู้ชายอายุ เก้าปี เป็นลม ดิฉันรีบจองตั๋วเครื่องบิน จากตรังไป กทม. นะวันนั้นเลย ในใจห่วงลูกมาก.  พอถึงโรงเรียน  คุณครูได้บอกว่า พ่อเด็กสั่งไว้ว่า ถ้าแม่เด็กๆมา ไม่ต้องให้เจอกับลูก. แต่ดิฉันไม่ยอม พอเจอลูกๆๆฉันและลูกๆก็กอดกันแล้วร้องไห้. ต่อมาดิฉันตันสินใจ ย้ายมาเช่าห้องอยู่แถวๆโรงเรียนลูกเพราะ ห่วงลูกมาก. ก็ได้ไปหาลูกที่โรงเรียน. ครูประจำชั้นได้บอกว่า สั่งให้น้องเอาของมาโรงเรียนก็ไม่เคยได้มา มีอยู่วันหนึ่งดิฉันไปหาลูกเลยรู้เรื่องจากครูว่า ลูกชายคนโต สอบไม่ผ่าน สี่วิชาต้องซ่อมวิชา ละ 20บาท. แต่น้องบอกว่า ทางบ้านไม่ได้ให้ตังมาสอบ ครูเลยเอาตัง40บาทที่น้อง เอาไว้กินข้าวกลางวัน ไปเพื่อให้น้องได้สอบ ซ่อม. พอลูกเห็นหน้าดิฉันลูกก็ร้องไห้ แล้วบอกว่า. ขอตังเค้าแล้วแต่ เมืยใหม่ป๊ะป๊าไม่ให้. ดิฉันนํ้าตาตกเลยเพราะสงสารลูกๆมาก. 
เวลาลูกอยากได้อะไรอยากกินอะไร ก็จะสั่งให้ดิฉันชื้อไปให้ที่โรงเรียน. ดิฉันเลยคิดว่า เค้าคงไม่เคยชื้อ ของที่ลูกชอบให้กินเลย พ่อเค้าก็ไม่อยู่ด้วย. วันเกิดลูกดิฉันโทรหาภรรยาใหม่ของสามี. ว่า หลังเลิกเรียนจะพาลูกไปกินข้าว เพราะเป็นวันเกิดลูกคนที่สอง
แต่เค้าก็ไม่ยอมให้ดิฉันพาลูกไป ลูกๆบอกว่า แม่เปิ้ลตี ทุกวัน เรื่องยังอีกยาวค่ะ.     
ที่ดิฉันเขียนเรื่องมา เพื่อที่จะขอความช่วยเหลือ แค่จะขอเป็นผู้ดูแลลูก เวลาที่พ่อเค้าไปทำงานที่อังกฤษเท่านั้นเองเพราะสงสารลูก. แต่ถ้าจะให้ไปฟ้อง. จ้างทนาย ดิฉันคงไม่มีตังที่จะไปฟ้อง. เลยเขียนมาเล่าให้มูลนิธิได้อ่านและเห็นใจ คนเป็นแม่. ขอแค่ได้อยู่ดูแลลูกเท่านั้น. ตัวพ่อเด็กๆ ยังไม่รู้เลยว่าลูกแต่ละคน ใครมีโรคประจำตัวอะไร แล้วดิฉัน ไม่อยากให้ลูกๆต้องอยู่กับคนอื่นชึ้งญาติพี่น้องก็ไม่ใช่ หน้าตาก็ไม่เคยเห็นกันมาก่อนตั้งแต่เกิด. แต่ต้องมาอยู่ด้วยกัน แล้วดิฉันคิดว่า ลูกๆๆไม่มีความสุขเลย ลูกคนโต เคยพูดว่าอยากไปอยู่กับแม่ แต่ป๊ะป๊าบอกว่าแม่ไปมีลูกใหม่.แล้ว. แม่เป็นคนไม่ดี พ่อเค้าสอนลูกไว้แบบนี้ ทั้งๆที่ดิฉันไม่สามาตรมีลูกได้อีกเพราะทำหมันแล้ว. จึงเขียนมาขอความช่วยเหลือจากมูลนิธิ. ว่า ขอให้ดิฉันได้ดูแลลูกๆๆได้เลี้ยงเค้าเพราะเราสี่คนแม่ลูกไม่เคย ห่างกันเลยแม้แต่วันเดียว.  สามียังขู่ดิฉันอีกว่า ถ้ามาหาลูกที่โรงเรียนบ่อยๆจะพาลูกหนีไปอยู่โรงเรียนประจำ ชึ้งดิฉันจะหาไลูกไม่เจออีกเลย.    
ขอร้องนะค่ะ ช่วยให้ความเป็นธรรมกับดิฉันด้วย. อยากพาลูกไปนอนกอดสักคือก็ยังไม่ได้เลย. 
ช่วยแม่ที่รักลูกคนนี้ด้วยนะค่ะ