ขึ้นมาอยู่ประจวบกันอีกครั้ง ครั้งหลังขึ้นมาอยู่ได้อาทิตย์กว่าๆ ก็โทรให้แม่ที่บ้านมารับอีก หลังจากที่แม่เขาขึ้นมารับแล้ว ผมก็ลงไปพูดคุยกับเขา เขาก็บอกว่าจะไม่ขึ้นมาอยู่ที่ประจวบอีกแล้ว เขาบอกว่าถ้าจะหย่าเขาขอค่าเลี้ยงดูลูกเดือนละ 10000 บาท ซึ่งผมไม่มีให้เขาเยอะขนาดนั้นครับ ผมเงินเดือน 22000 ผ่อนบ้านเดือนละ 13000 ผ่อนเงินที่พ่อกับแม่เขายืมเดือนละ 1200 ผมเหลือใช้แค่ 8000 เอง ครับ หนี้บัตรเครดิตที่ค้างด้วยกันเป็น แสนครับ ตอนแยกกันอยู่ 

ตามข้อเท็จจริง  ยังไม่มีเหตุพอที่คุณจะฟ้องหย่าได้  เป็นปัญหาระหองระแหงในครอบครัว  ที่ยากจะแก้ปัญหาได้ในเร็ววัน   ต้องใช้ความอดทนเป็นที่ตั้ง   เมื่อภรรยาอยากกลับไปอยู่บ้าน   ก็ปล่อยเธอไปก่อน  คือแยกกันอยู่ชั่วคราวก่อน ส่วนคุณก็ส่งค่าเลี้ยงดูให้ตามสมควร   เรื่องหย่าอย่าเพิ่งคิด ปล่อยให้วันเวลา ช่วยแก้ปัญหาให้   ถ้าสถานการณ์ยังไม่ดีขึ้น  จะคิดเรื่องหย่าในภายหลัง  ก็ไม่น่าจะสายเกินไป   ถ้ามีเหตุฟ้องหย่า ตาม ปพพ. ม.1516  ค่อยมาว่ากันอีกที ครับ

....เหตุที่ฟ้องหย่าได้  และแนวคำพิพากษาศาลฎีกา เทียบเคียง....

มาตรา ๑๕๑๖ เหตุฟ้องหย่ามีดังต่อไปนี้

(๑) สามีหรือภริยาอุปการะเลี้ยงดูหรือยกย่องผู้อื่นฉันภริยาหรือสามี เป็นชู้หรือมีชู้ หรือร่วมประเวณีกับผู้อื่นเป็นอาจิณ อีกฝ่ายหนึ่งฟ้องหย่าได้

(๒) สามีหรือภริยาประพฤติชั่ว ไม่ว่าความประพฤติชั่วนั้นจะเป็นความผิดอาญาหรือไม่ ถ้าเป็นเหตุให้อีกฝ่ายหนึ่ง
(ก) ได้รับความอับอายขายหน้าอย่างร้ายแรง
(ข) ได้รับความดูถูกเกลียดชังเพราะเหตุที่คงเป็นสามีหรือภริยาของฝ่ายที่ประพฤติชั่วอยู่ต่อไป หรือ
(ค) ได้รับความเสียหายหรือเดือดร้อนเกินควร ในเมื่อเอาสภาพ ฐานะและความเป็นอยู่ร่วมกันฉันสามีภริยามาคำนึงประกอบ
อีกฝ่ายหนึ่งนั้นฟ้องหย่าได้

(๓) สามีหรือภริยาทำร้าย หรือทรมานร่างกายหรือจิตใจ หรือหมิ่นประมาทหรือเหยียดหยามอีกฝ่ายหนึ่งหรือบุพการีของอีกฝ่ายหนึ่ง ทั้งนี้ ถ้าเป็นการร้ายแรง อีกฝ่ายหนึ่งนั้นฟ้องหย่าได้

(๔) สามีหรือภริยาจงใจละทิ้งร้างอีกฝ่ายหนึ่งไปเกินหนึ่งปี อีกฝ่ายหนึ่งนั้นฟ้องหย่าได้

(๔/๑) สามีหรือภริยาต้องคำพิพากษาถึงที่สุดให้จำคุก และได้ถูกจำคุกเกินหนึ่งปีในความผิดที่อีกฝ่ายหนึ่งมิได้มีส่วนก่อให้เกิด การกระทำความผิดหรือยินยอมหรือรู้เห็นเป็นใจในการกระทำความผิดนั้นด้วย และการเป็นสามีภริยากันต่อไปจะเป็นเหตุให้อีกฝ่ายหนึ่งได้รับความเสียหาย หรือเดือนร้อนเกินควร อีกฝ่ายหนึ่งนั้นฟ้องหย่าได้

(๔/๒) สามีและภริยาสมัครใจแยกกันอยู่เพราะเหตุที่ไม่อาจอยู่ร่วมกันฉันสามีภริยาได้โดยปกติสุขตลอดมาเกินสามปี หรือแยกกันอยู่ตามคำสั่งของศาลเป็นเวลาเกินสามปี ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งฟ้องหย่าได้

(๕) สามีหรือภริยาถูกศาลสั่งให้เป็นคนสาบสูญ หรือไปจากภูมิลำเนาหรือถิ่นที่อยู่เป็นเวลาเกินสามปีโดยไม่มีใครทราบแน่ว่า เป็นตายร้ายดีอย่างไร อีกฝ่ายหนึ่งฟ้องหย่าได้

(๖) สามีหรือภริยาไม่ให้ความช่วยเหลืออุปการะเลี้ยงดูอีกฝ่ายหนึ่งตามสมควรหรือ ทำการเป็นปฏิปักษ์ต่อการที่เป็นสามีหรือภริยากันอย่างร้ายแรง ทั้งนี้ ถ้าการกระทำนั้นถึงขนาดที่อีกฝ่ายหนึ่งเดือดร้อนเกินควรในเมื่อเอาสภาพ ฐานะและความเป็นอยู่ร่วมกันฉันสามีภริยามาคำนึงประกอบ อีกฝ่ายหนึ่งนั้นฟ้องหย่าได้

(๗) สามีหรือภริยาวิกลจริตตลอดมาเกินสามปี และความวิกลจริตนั้นมีลักษณะยากจะหายได้ กับทั้งความวิกลจริตถึงขนาดที่จะทนอยู่ร่วมกันฉันสามีภริยาต่อไปไม่ได้ อีกฝ่ายหนึ่งฟ้องหย่าได้

(๘) สามีหรือภริยาผิดทัณฑ์บนที่ทำให้ไว้เป็นหนังสือในเรื่องความประพฤติ อีกฝ่ายหนึ่งฟ้องหย่าได้

(๙) สามีหรือภริยาเป็นโรคติดต่ออย่างร้ายแรงอันอาจเป็นภัยแก่อีกฝ่ายหนึ่งและโรคมีลักษณะเรื้อรังไม่มีทางที่จะหายได้ อีกฝ่ายหนึ่งนั้นฟ้องหย่าได้

(๑๐) สามีหรือภริยามีสภาพแห่งกาย ทำให้สามีหรือภริยานั้นไม่อาจร่วมประเวณีได้ตลอดกาล อีกฝ่ายหนึ่งฟ้องหย่าได้

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 2851/2551
โจทก์จำเลยเป็นสามีภริยาย่อมจะมีเรื่องระหองระแหงทะเลาะกันเป็นปกติธรรมดาของ ชีวิตคู่ การที่จำเลยไม่ค่อยอยู่บ้านก็มิใช่เป็นการประพฤติเสื่อมเสีย และการที่จำเลยตบตีทำร้ายโจทก์จนโจทก์ต้องไปแจ้งความดำเนินคดีแก่จำเลยแต่ พนักงานสอบสวนได้ไกล่เกลี่ยก็เป็นเรื่องภายในครอบครัว ซึ่งโจทก์ไม่ประสงค์จะดำเนินคดีแก่จำเลย หลังจากนั้นโจทก์จำเลยยังทะเลาะกันและจำเลยพยายามจะทำร้ายร่างกายโจทก์ พฤติกรรมดังกล่าวยังถือไม่ได้ว่าจำเลยทำการเป็นปฏิปักษ์ต่อการที่เป็นสามี ภริยากันอย่างร้ายแรงถึงขนาดที่โจทก์เดือดร้อนเกินควร ยังไม่เป็นเหตุให้โจทก์ฟ้องหย่าได้ตาม ป.พ.พ. มาตรา 1516 (6)

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 6948/2550
แม้พฤติการณ์ของโจทก์ในเบื้องต้นเป็นการแสดงออกโดยปริยายว่ายินยอมให้จำเลยทำ งานอยู่ที่ประเทศญี่ปุ่นก็ตาม แต่หลังจากนั้นประมาณ 2 ปี คือตั้งแต่ปี 2542 โจทก์ได้ขอร้องให้จำเลยกลับมาดูแลครอบครัวหลายครั้ง แสดงว่าโจทก์ไม่ยินยอมให้ทำงานอยู่ที่ประเทศญี่ปุ่นต่อไป แต่จำเลยยังคงยืนยันไม่กลับประเทศไทยรวมทั้งไม่ยินยอมกลับประเทศไทยเพื่อมา เบิกความเป็นพยานในคดีนี้ แสดงว่าจำเลยประสงค์ที่จะทำงานอยู่ที่ประเทศญี่ปุ่นโดยไม่สนใจที่จะกลับมา ดูแลบุตรและอยู่ร่วมกับโจทก์ฉันสามีภริยาอีกต่อไป ถือว่าจำเลยจงใจละทิ้งร้างโจทก์ไปเกินกว่า 1 ปี นับแต่ปี 2542 โจทก์จึงฟ้องหย่าจำเลยได้ตาม ป.พ.พ. มาตรา 1516 (4)

   บุตรทั้งสองของโจทก์กับจำเลยยังเป็นผู้เยาว์และอยู่ในความอุปการะของโจทก์มา โดยตลอด โจทก์รับราชการอันเป็นอาชีพที่มั่นคง ส่วนจำเลยทำงานอยู่ประเทศญี่ปุ่นทิ้งบุตรให้อยู่ในความปกครองดูแลของโจทก์ มากว่า 8 ปี แล้ว เมื่อคำนึงถึงประโยชน์สูงสุดอันจะเกิดแก่ผู้เยาว์ทั้งสองในปัจจุบันและใน อนาคต จึงเห็นสมควรให้โจทก์เป็นผู้ใช้อำนาจปกครองบุตรทั้งสองแต่ผู้เดียว

 

 ขอบคุณคุณมโนธรรมมากๆ นะครับสำหรับคำปรึกษาดี ค่าเลี้ยงดูผมอยากให้นะครับ ไม่ใช่ไม่อยากให้ แต่ที่เขาเรียกร้อง 10000 นั้นมันมากเกินไปที่ผมจะมีให้ได้ ผมก็ฝากเงินให้ลูกผมทุกๆ เดือน เท่าที่ผมสามารถจะให้ได้ และที่สำคัญเค้ากลับไปอยู่ที่บ้านจะครบ 1 ปี แล้วครับ ครั้งสุดท้ายที่ไปรับให้ขึ้นมาเค้าก็ไม่ขึ้นมา กรณีแบบนี้เข้ากรณีจงใจทิ้งร้างหรือเปล่าครับ ตอนที่ละเลาะกันเขาเคยด่าว่าแม่ผม ว่าแม่เบื่อยาพ่อผม (พ่อผมกินเหล้าเยอะ ตับทะลุ) ยังไงก็จะไม่ไปบ้านผม กลัวจะถูกเบื่อยาเหมือนพ่อผม ตามที่เค้าเข้าใจ ผมได้ลงบันทึกประจำวันหลังจากที่เค้ากลับไปอยู่บ้านด้วยครับ 

ถ้าเธอมีเจตนาทิ้งร้างไปเกินหนึ่งปี   ก็เป็นเหตุฟ้องหย่าได้   แต่ถ้ายังติดต่อกันอยู่  คงไม่ใช่การทิ้งร้างไป  และถ้าฟ้องหย่า  เธอคงเรียกค่าเลี้ยงดูที่อาจสูงเกินไป  คุณต้องเตรียมข้อมูลในการต่อสู้ในประเด็นนี้ให้ดี  ถ้าใช้วิธีแยกกันอยู่ไปเรื่อยๆ  ประเด็นการเรียกร้องค่าเลี้ยงดู  ก็ไม่ต้องไปวิตก คุณก็ช่วยเหลือตามความเหมาะสม  แต่ถ้ามีการฟ้องหย่า   และศาลให้หย่าและให้คุณจ่ายค่าเลี้ยงดูที่สูง  คุณคงลำบาก ถ้าเป็นบุคคลโดยทั่วไป   ก็คงไม่มีปัญหามาก   แต่คุณเป็นข้าราชการ  ถ้าบิดพลิ้วไม่ทำตามคำพิพากษา  สังคมคงตำหนิติเตียน  จนคุณอยู่ในสังคมได้ลำบาก   ด้วยความปรารถนาดี ครับ

 พ่อเลี้ยงพ่อไม่แท้ทำร้ายร่างกายลูกคนอื่นมีคดีอย่างไรชื่อนายสมจิต สกปรกจัง,เมื่อวันที่18/05/58เวลา20.30ทำร้ายร่างกายคนไม่มีทางสู้