เพื่อให้ระบบขับเคลื่อนทำงาน โดยปกติจะมี ท่อ ออกซิไดเซอร์และท่อเชื้อเพลิง ด้วยวิธีนี้ แรงขับของยานอวกาศจะถูกควบคุม แต่ในระบบขับเคลื่อนแบบ monopropellant ไม่จำเป็นต้องใช้สายออกซิไดเซอร์และต้องใช้สายเชื้อเพลิงเท่านั้น สิ่งนี้ใช้ได้เนื่องจากตัวออกซิไดเซอร์ถูกพันธะทางเคมีในโมเลกุลของเชื้อเพลิง แต่เพื่อให้ระบบขับเคลื่อนถูกควบคุม การเผา ไหม้ของเชื้อเพลิงจะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อมีตัวเร่งปฏิกิริยา เท่านั้น สิ่งนี้ค่อนข้างได้เปรียบเนื่องจากทำให้เครื่องยนต์จรวดมีน้ำหนักเบาและราคาถูกลง ควบคุมง่าย และเชื่อถือได้มากขึ้น แต่ความหายนะก็คือสารเคมีมีอันตรายอย่างมากต่อการผลิต การจัดเก็บ และการขนส่ง ระบบขับเคลื่อนแบบ bipropellant คือเครื่องยนต์จรวดที่ใช้ระบบขับเคลื่อนแบบของเหลว หมายความว่าทั้งตัวออกซิไดเซอร์และท่อเชื้อเพลิงอยู่ในสถานะของเหลว ระบบนี้มีลักษณะเฉพาะเนื่องจากไม่ต้องใช้ระบบจุดระเบิด ของเหลวทั้งสองจะติดไฟได้เองทันทีที่สัมผัสกัน และสร้างแรงขับดัน ยานสำรวจ อวกาศไปข้างหน้า ประโยชน์หลักของการมีเทคโนโลยีนี้คือเนื่องจากของเหลวประเภทนี้มีความหนาแน่นค่อนข้างสูง ซึ่งช่วยให้ปริมาตรของถังขับเคลื่อนมีขนาดเล็ก ดังนั้นจึงเพิ่มประสิทธิภาพของพื้นที่ ข้อเสียเปรียบเหมือนกับระบบขับเคลื่อนแบบ monopropellant: อันตรายมากต่อการผลิต การจัดเก็บ และการขนส่ง