558/2540

โจทก์ พนักงานอัยการจังหวัดประจวบคีรีขันธ์

จำเลย นายอนันต์หรือเปี๊ยก ผุดวรรณา กับพวก

อาญา รับของโจร (มาตรา 357)

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยทั้งสองตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา

83, 357, 334

จำเลยทั้งสองให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้วพิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ภาค 3 พิพากษากลับว่า จำเลยทั้งสองมีความผิดตามประมวล

กฎหมายอาญา มาตรา 357 วรรคหนึ่ง ให้ลงโทษจำคุกมีกำหนดคนละ 3 ปี

จำเลยทั้งสองฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า "....ปัญหาที่จะต้องวินิจฉัยตามฎีกาของจำเลยทั้งสอง

ว่าจำเลยทั้งสองร่วมกันกระทำความผิดฐานรับของโจรตามฟ้องหรือไม่ โจทก์

มีสิบตำรวจสมบัติ ค้ายาดี และร้อยตำรวจโทสมบูรณ์ ตันติวรพิพัฒน์

เจ้าพนักงานตำรวจผู้ร่วมจับจำเลยทั้งสองมาเบิกความยืนยันว่า ขณะจับ

นายประเสริฐคนร้ายที่ลักรถจักรยานยนต์ของผู้เสียหายไป นายประเสริฐ

รับสารภาพว่า จำเลยที่ 1 เป็นผู้พานายประเสริฐนำรถจักรยานยนต์ไปจำนำ

ไว้แก่จำเลยที่ 2 พยานจึงเดินทางไปที่บ้านจำเลยที่ 2 พบจำเลยที่ 2 และ

จำเลยที่ 2 บอกว่าจำเลยที่ 1 ได้นำนางจันทร์ กระต่ายเทศ มาไถ่ถอนจำ

นำรถจักรยานยนต์คืนแล้ว จำเลยที่ 2 นำพยานไปที่บ้านจำเลยที่ 1 พบ

จำเลยที่ 1 ระหว่างทางสอบถามจำเลยที่ 1 แล้ว จำเลยที่ 1 ว่านางจันทร์

นำรถจักรยานยนต์ของผู้เสียหายมาจอดทิ้งไว้ พยานจึงจับจำเลยทั้งสอง

ชั้นจับกุมจำเลยทั้งสองให้การรับสารภาพตามบันทึกการจับกุมเอกสารหมาย

จ.10 เห็นว่า จากคำเบิกความของพยานโจทก์ทั้งสองได้ความเพียงว่า จำเลย

ที่ 1 เป็นผู้พานายประเสริฐนำรถจักรยานยนต์ของผู้เสียหายไปจำนำไว้แก่

จำเลยที่ 2 พยานโจทก์ทั้งสองอ้างว่าชั้นจับกุมจำเลยทั้งสองให้การรับสารภาพ

ตามบันทึกการจับกุมเอกสารหมาย จ.10 ศาลฎีกาได้ตรวจดูบันทึกการจับกุม

ดังกล่าวในช่องจำเลยทั้งสองให้การว่าแล้ว หาได้มีข้อความใดระบุว่าจำเลย

ทั้งสองให้การรับสารภาพไม่ หากจำเลยทั้งสองให้การรับสารภาพในชั้นจับกุม

จริง เจ้าพนักงานตำรวจผู้จับจำเลยทั้งสองย่อมจะต้องบันทึกรายละเอียดของ

คำให้การรับสารภาพในบันทึกการจับกุมดังกล่าวไว้ การไม่ระบุรายละเอียด

คำให้การของจำเลยทั้งสอง จึงไม่อาจรังฟังได้ว่าจำเลยทั้งสองให้การรับ

สารภาพในชั้นจับกุม ทั้งจากคำเบิกความของร้อยตำรวจโทสมบูรณ์พยาน

โจทก์ก็ว่าจำเลยที่ 1 รับกับพยานว่า เป็นผู้ช่วยเหลือนายประเสริฐนำรถ

จักรยานยนต์ของผู้เสียหายไปจำนำไว้แก่จำเลยที่ 2 โดยจำเลยที่ 1 ไม่

ทราบว่ารถจักรยานยนต์คันดังกล่าวนายประเสริฐได้ลักมา ซึ่งความในข้อนี้

ก็สอดคล้องกับคำให้การชั้นสอบสวนของจำเลยที่ 1 ตามเอกสารหมาย จ.14

ที่ระบุว่า นายประเสริฐมาอ้อนวอนจำเลยที่ 1 ให้ช่วยจำนำรถจักรยานยนต์

ของผู้เสียหาย ซึ่งนายประเสริฐอ้างว่าเป็นรถจักรยานยนต์ของตน จำเลยที่

1 จึงพานายประเสริฐพร้อมกับนำรถจักรยานยนต์ดังกล่าวไปจำนำไว้แก่

จำเลยที่ 2 ในชั้นพิจารณา จำเลยที่ 1 ก็นำสืบสอดคล้องกับคำให้การชั้น

สอบสวนว่า นายประเสริฐเพื่อนของจำเลยที่ 1 มาขอให้จำเลยที่ 1 ช่วย

นำรถจักรยานยนต์ของผู้เสียหายซึ่งนายประเสริฐอ้างว่าเป็นของตนไปจำนำ

เพื่อนำเงินมาไถ่ถอนจำนำที่นายประเสริฐนำหม้อหุงข้าวไปจำนำบุคคลอื่นไว้

คืน จำเลยที่ 1 เชื่อใจนายประเสริฐจึงพานายประเสริฐนำรถจักรยานยนต์ไป

จำนำไว้แก่จำเลยที่ 2 ส่วนจำเลยที่ 2 นั้น ได้ความจากคำเบิกความของร้อย

ตำรวจโทสมบูรณ์ว่า จำเลยที่ 2 บอกพยานว่าเห็นจำเลยที่ 1 เป็นคนรู้จักกัน

มาก่อนและไว้เนื้อเชื่อใจกันจึงรับจำนำรถจักรยานยนต์ของนายประเสริฐไว้

แม้ในชั้นสอบสวนจำเลยที่ 2 จะให้การต่อพนักงานสอบสวนตามบันทึกคำให้

การเอกสารหมาย จ.15 ในตอนแรกว่าจำเลยที่ 1 กับนายประเสริฐนำรถ

จักรยานยนต์มาให้ช่วยซ่อม โดยจัดการปะยางล้อหลังเปลี่ยนหัวเทียนใหม่

1 หัว ตั้งระบบไฟฟ้าให้ แต่จำเลยที่ 1 และนายประเสริฐไม่มีเงินค่าซ่อมรถ

จำเลยที่ 1 ได้ขอยืมเงินจำเลยที่ 2 รวมกับค่าซ่อมรถเป็นเงิน 2,300 บาท

ก็ตาม แต่ตอนที่เจ้าพนักงานตำรวจนำนายประเสริฐมาพบจำเลยที่ 2 นาย

ประเสริฐรับสารภาพว่า ได้นำรถจักรยานยนต์ของผู้เสียหายมาจำนำไว้แก่

จำเลยที่ 2 นั้น จำเลยที่ 2 ให้การทำนองว่านายประเสริฐนำรถจักรยานยนต์

มาจำนำจำเลยที่ 2 ไว้ ครั้งแรกจำเลยที่ 2 ไม่รับจำนำแต่นายประเสริฐอ้อน

วอนประกอบกับจำเลยที่ 2 เกรงใจจำเลยที่ 1 จึงรับจำนำไว้ ซึ่งในชั้น

พิจารณาจำเลยที่ 2 ก็นำสืบยืนยันว่า จำเลยที่ 1 พานายประเสริฐนำรถ

จักรยานยนต์ ซึ่งอ้างว่าเป็นของนายประเสริฐเองมาจำนำไว้แก่จำเลยที่ 2

จำเลยที่ 2 ขอดูใบคู่มือจดทะเบียนรถจักรยานยนต์จากนายประเสริฐ แต่

นายประเสริฐบอกว่าอยู่ที่บ้าน จำเลยที่ 2 จึงบอกปัดไม่รับจำนำ จำเลยที่

1 บอกว่านายประเสริฐเป็นเพื่อนของจำเลยที่ 1 จำเลยที่ 2 เชื่อใจจึงรับ

จำนำไว้ จากคำเบิกความของพยานโจทก์ทั้งสองประกอบคำให้การชั้น

สอบสวนของจำเลยทั้งสองดังกล่าว ตลอดจนคำเบิกความของจำเลยทั้งสอง

ในชั้นพิจารณาไม่ปรากฏข้อพิรุธใดที่จะแสดงให้เห็นโดยชัดแจ้งว่า จำเลยที่

1 ร่วมกับจำเลยที่ 2 รับจำนำรถจักรยานยนต์ของผู้เสียหายไว้ โดยรู้อยู่แล้ว

ว่าเป็นทรัพย์ที่นายประเสริฐได้มาโดยการกระทำความผิดฐานลักทรัพย์ อีกทั้ง

หากจำเลยทั้งสองรู้ว่ารถจักรยานยนต์ที่นายประเสริฐนำมาจำนำไว้แก่จำเลย

ที่ 2 เป็นรถจักรยานยนต์ที่นายประเสริฐลักมาจริงจำเลยทั้งสองคงจะช่วยกัน

ปกปิดโดยจำเลยที่ 2 น่าจะนำรถจักรยานยนต์ไปเก็บไว้มิดชิดคงไม่ยอมให้

นางจันทร์นำเงินมาไถ่ถอนจำนำรถจักรยานยนต์ดังกล่าวไป ส่วนข้อที่ศาล

อุทธรณ์ภาค 3 วินิจฉัยว่า จำเลยที่ 2 มีอาชีพรับจำนำ จำเลยที่ 2 จำต้อง

ตรวจสอบเอกสารเกี่ยวกับการจดทะเบียนรถจักรยานยนต์ของผู้เสียหาย

ก่อนที่จะรับจำนำรถจักรยานยนต์นั้น เห็นว่า จำเลยที่ 2 ก็เบิกความว่า

จำเลยที่ 2 รู้จักกับจำเลยที่ 1 แต่ไม่รู้จักนายประเสริฐผู้นำรถจักรยานยนต์

มาจำนำ ตอนแรกจำเลยที่ 2 ได้ขอดูใบคู่มือจดทะเบียนรถจักรยานยนต์จาก

นายประเสริฐ เมื่อนายประเสริฐบอกว่าใบคู่มือทะเบียนรถจักรยานยนต์อยู่ที่

บ้าน จำเลยที่ 2 จึงบอกปัดไม่รับจำนำ แต่เมื่อจำเลยที่ 1 บอกจำเลยที่ 2 ว่า

นายประเสริฐเป็นเพื่อนของตน จำเลยที่ 2 เชื่อใจจำเลยที่ 1 จึงรับจำนำไว้

จากคำเบิกความของจำเลยที่ 2 ดังกล่าวแสดงว่า ในครั้งแรกจำเลยที่ 2 เอง

ก็บอกปัดไม่รับจำนำรถจักรยานยนต์จากนายประเสริฐ สาเหตุที่รับจำนำไว้

เพราะเชื่อใจจำเลยที่ 1 ซึ่งเป็นเพื่อนกับนายประเสริฐนั่นเอง กรณีจึงอาจเป็น

ไปได้ตามที่จำเลยที่ 2 นำสืบ เพราะแม้นายประเสริฐจะไม่มีใบคู่มือ

จดทะเบียนรถจักรยานยนต์มาจำนำ จำเลยที่ 2 ก็อาจจะรับจำนำได้เพราะ

เชื่อใจจำเลยที่ 1 กรณีจึงมิใช่ข้อพิรุธที่จะแสดงว่าการที่จำเลยที่ 2 รับจำนำ

รถจักรยานยนต์ไว้จากนายประเสริฐ จำเลยที่ 2 น่าจะรู้ว่าเป็นทรัพย์ที่นาย

ประเสริฐได้มาโดยการกระทำความผิดฐานลักทรัพย์ ส่วนข้อที่ศาลอุทธรณ์

ภาค 3 วินิจฉัยว่าการที่จำเลยที่ 1 กับนายประเสริฐและจำเลยที่ 2 ตกลง

ราคารับจำนำรถจักรยานยนต์เพียง 2,300 บาท ทั้งที่รถจักรยานยนต์

ดังกล่าวมีราคาถึง 10,000 บาท นับว่าเป็นเรื่องที่ผิดปกติอย่างยิ่งนั้น

เห็นว่า จำเลยที่ 2 เพียงรับจำนำรถจักรยานยนต์ของผู้เสียหายไว้ มิใช่

ซื้อรถจักรยานยนต์จากนายประเสริฐ ซึ่งจะต้องชำระเงินเต็มตามราคา

ทรัพย์สินที่ซื้อไว้ แต่การรับจำนำเป็นเพียงการที่ผู้จำนำส่งมอบสังหาริมทรัพย์

ให้แก่ผู้รับจำนำ เพื่อเป็นประกันการชำระหนี้รวมทั้งดอกเบี้ยด้วยเท่านั้น

โดยปกติทั่วไปราคาทรัพย์ที่จำนำขึ้นอยู่กับผู้จำนำและผู้รับจำนำจะตกลงกัน

ผู้จำนำอาจขอจำนำเพียง 10 ถึง 20 เปอร์เซ็นต์ของราคาทรัพย์ที่จำนำก็ได้

เพื่อไม่ต้องเสียดอกเบี้ยตามที่ตกลงกันมากเกินไป แต่บางรายผู้จำนำอาจขอ

จำนำทรัพย์ในราคาที่สูง ผู้รับจำนำอาจกำหนดราคาทรัพย์ที่จำนำให้ไม่สูงนัก

เพราะอาจเสี่ยงต่อการขาดทุนถ้าผู้จำนำไม่มาไถ่ถอนทรัพย์ที่จำนำภายใน

ระยะเวลาที่กำหนด และผู้รับจำนำต้องนำทรัพย์ที่จำนำออกขายแล้วได้เงิน

ไม่คุ้มกับเงินที่รับจำนำพร้อมดอกเบี้ยก็ได้ ดังนั้น การที่จำเลยที่ 2 รับจำนำ

รถจักรยานยนต์ของผู้เสียหายในราคาดังกล่าว จึงมิใช่ข้อพิรุธที่จะแสดงให้

เห็นว่าจำเลยที่ 2 รู้อยู่แล้วว่าเป็นทรัพย์อันได้มาโดยการกระทำความผิดฐาน

ลักทรัพย์ พิเคราะห์พยานหลักฐานของโจทก์ประกอบพฤติการณ์แห่งคดีแล้ว

รูปคดียังฟังไม่ได้ว่า จำเลยทั้งสองร่วมกันกระทำความผิดฐานรับของโจรตาม

ฟ้อง ที่ศาลอุทธรณ์ภาค 3 พิพากษาลงโทษจำคุกจำเลยทั้งสองมานั้น ยังไม่

ต้องด้วยความเห็นของศาลฎีกาฎีกาของจำเลยทั้งสองฟังขึ้น"

พิพากษากลับ ให้ยกฟ้อง

(กมล เพียรพิทักษ์ - ชูชาติ ศรีแสง - สุพล พันธุมโน)