ผมแต่งงานมา 4 ปีมีบุตร 1 คน มีปัญหาทะเลาะเบาะแว้งกับภรรยาเป็นประจำ ปรับความเข้าใจกันหลายครั้ง จนสุดท้ายผมทนไม่ไหวเลยแยกตัวออกมาอยู่คนเดียว แต่กลับบ้านไปดูแลลูกประมาณ 2-3 วันต่อสัปดาห์ ได้แยกตัวออกมาอยู่ต่างหากเป็นเวลานานกว่า 3 ปีแล้ว โดยไม่ได้มีความสัมพันธ์ฉันท์สามีภรรยากันอีกเลย และไม่เคยไปไหนมาไหนด้วยกันอีก ที่ทำงานก็เห็น เพื่อนบ้านก็เห็น  ไม่มีความสุขกับการอยู่แบบนี้เลย เคยขอหย่าเพื่อจะได้ต่างคนต่างไป และมาช่วยกันดูแลลูก ฝ่ายภรรยาผมบอกให้ผมไปรอชาติหน้า เค้าไม่ยอมหย่าเด็ดขาด ผมก็ส่งเสียเลี้ยงดูเค้าสุขสบาย ลูกผมก็ดูแล แต่ผมอยู่แบบไม่มีความสุข เคยปรึกษาทนายบน web ทุกคนพูดว่าผมไม่สามารถฟ้องหย่าได้ เพราะผมเป็นฝ่ายแยกตัวออกมา ผมอยากถามว่าในเมื่อคนเราหมดรักกันแล้ว ไม่คิดว่าสามารถจะมาร่วมชีวิตกันต่อได้ ทำไมกฏหมายถึงผูกคนสองคนที่ไม่อาจจะอยู่ร่วมกันได้ไว้แบบนี้ มันยุติธรรมอย่างนั้นหรือ ผมเคยอ่านฎีกาหนึ่งดังนี้

คำพิพากษาฎีกาที่ 1771/2540
         โจทก์จำเลยได้แยกกันอยู่โดยมิได้อยู่กินฉันสามีภรรยาตั้งแต่พ.ศ.๒๕๓๑ ระหว่างที่โจทก์แยกไปนั้นจำเลยเองก็ทราบดีว่าโจทก์ไปพักอยู่ที่ใดแต่จำเลยก็มิได้ขวนขวายที่จะไปอยู่กินฉันสามีภรรยา โดยต่างคนต่างอยู่นับถึงวันฟ้องเป็นเวลานานถึง ๖ ปี ตามพฤติการณ์ฟังได้ว่าจำเลยสมัครใจแยกกันอยู่กับโจทก์เพราะเหตุที่ไม่อาจอยู่ร่วมกันฉันสามีภรรยาได้โดยปกติสุขตลอดมาเกินสามปีโจทก์จึงมีสิทธิฟ้องหย่าจำเลยได้
         คดีนี้จำเลยฟ้องแย้งขอให้บังคับโจทก์จ่ายค่าอุปการะเลี้ยงดูบุตรเดือนละ ๕,๐๐๐ บาท นับแต่วันฟ้องแย้งคือวันที่ ๕ เมษายน ๒๕๓๗ จนกว่าบุตรจะบรรลุนิติภาวะ ศาลชั้นต้นพิพากษาให้โจทก์จ่ายค่าอุปการะเลี้ยงดูบุตรแก่จำเลยเดือนละ ๕,๐๐๐ บาท นับแต่วันฟ้องคือวันที่ ๑๔ มกราคม ๒๕๓๗ จนกว่าบุตรจะบรรลุนิติภาวะ และศาลอุทธรณ์พิพากษายืน เป็นการพิพากษาเกินไปกว่าที่จำเลยฟ้องแย้งไม่ชอบด้วย ป.วิ.พ.มาตรา ๑๔๒ ศาลฎีกาเห็นสมควรแก้ไขให้ถูกต้อง

สรุปว่าผมมีโอกาสในการใช้กฏหมายเพื่อการหย่าหรือไม่ หรือผมต้องทนไปตลอดชีวิต