กรณี ของคุณ เป็นเรื่องของการเลิกจ้างครับ ซึ่ง จากกรณีที่คุณถาม มา พอดี ไม่ได้ให้ รายละเอียด อะไรมาก  ครับ  แต่ พอจะแนะนำได้ว่า ถ้าคุณสามารถพิสูจน์ได้ว่า  สาเหตุ ที่บริษัท ขาดทุน ไม่ได้เป็นผล มาจากการ ประมาทเลินเล่อของคุณ ก็พอแล้วครับ  คำว่าประมาทเลินเล่อ หมายความ ว่า การทำงาน ที่ต้องใช้ความระมัดระวัง แต่ไม่ใช้ ซึ่งบุคคลในวิสัย และภาวะการเช่นนั้น จำต้องมี 

ซึ่งหากคุณไม่ได้ประมาแล้ว คุณก็พอที่จะฟ้องได้ครับ เป็นการฟ้อง เรื่องการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม ซึ่งคุณจะสามารถเรียกร้องได้ดังต่อไปนี้ ครับ

๑.ค่าชดเชย ในอัตราค่าจ้างเดือนสุดท้าย ๑๘๐ วัน

๒ ค่าสินจ้างแทนการบอกกล่าวเลิกจ้าง = ๑ งวดการชำระเงิน

๓.ค่าเสียหายจากการเลิกจ้างไม่เป็นธรรม ครับ เช่น ถ้าคุณอายุมากแล้ว ไม่สามารถหางานใหม่ได้ หรือ

พอจะมีตัวอย่างคดี คล้ายๆ กับของคุณครับ ลองอ่านดู ถ้าหาได้ตรงๆจะนำมาลงให้ใหม่ นะคร้บ

เลิกจ้างไม่เป็นธรรม (มาตรา 49)

ประกาศกระทรวงมหาดไทย เรื่องการคุ้มครองแรงงาน (ข้อ 46, 47)

โจทก์ฟ้องขอให้บังคับจำเลยจ่ายเงินจำนวน 4,174,458 บาท

พร้อมดอกเบี้ยในอัตราร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปีของต้นเงิน 22,625 บาท

นับแต่วันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะชำระเสร็จและดอกเบี้ยในอัตรา

เดียวกันของต้นเงิน 99,330 บาท นับแต่วันเลิกจ้างจนกว่าจะชำระเสร็จ

ให้แก่โจทก์

จำเลยให้การว่า จำเลยเลิกจ้างโจทก์เพราะโจทก์เพราะโจทก์อาศัย

ตำแหน่งที่แสวงหาผลประโยชน์อันเป็นการทุจริตต่อหน้าที่ จงใจทำให้

จำเลยได้รับความเสียหาย และประมาทเลินเล่อเป็นเหตุให้จำเลยได้

รับความเสียหายอย่างร้ายแรง ซึ่งเป็นการฝ่าฝืนระเบียบข้อบังคับเกี่ยว

กับการทำงานเป็นกรณีร้ายแรง โจทก์จึงไม่มีสิทธิได้รับค่าชดเชยและ

ค่าเสียหายใดๆพร้อมดอกเบี้ยจากจำเลย ขอให้ยกฟ้อง

ศาลแรงงานกลางพิจารณาแล้ววินิจฉัยว่า โจทก์มิได้ทุจริตต่อหน้าที่

หากแต่โจทก์ปฏิบัติหน้าที่ด้วยความประมาทเลินเล่อทำให้จำเลยได้

รับความเสียหายอยู่บ้างแต่ไม่ถึงกับร้ายแรงซึ่งเป็นการฝ่าฝืนระเบียบ

ข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานของจำเลย ข้อ 8 (4) จำเลยจะเลิกจ้าง

โจทก์ต้องทำหนังสือตักเตือนก่อน เมื่อจำเลยเลิกจ้างโจทก์เพราะเหตุ

ดังกล่าวโดยมิได้ทำหนังสือตักเตือนก่อน จึงเป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม

พิพากษาให้จำเลยใช้ค่าเสียหาย 281,435 บาท ค่าชดเชย 99,330 บาท

ค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปี 5,518 บาทและเงินบำเหน็จ

211,076.25 บาท รวมเป็นเงิน 597,359.25 บาท แก่โจทก์พร้อม

ดอกเบี้ยอัตราร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปีในต้นเงิน 99,330 บาท นับแต่วัน

เลิกจ้างไปจนกว่าจะชำระเสร็จ คำขออื่นให้ยก

จำเลยอุทธรณ์ต่อศาลฎีกา

ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยว่า "ศาลแรงงานกลางฟังข้อเท็จจริง

ว่า โจทก์เป็นลูกจ้างของจำเลยตำแหน่งสุดท้ายเป็นผู้ช่วยผู้จัดการสาขา

เมื่อวันที่ 10 มีนาคม 2535 ถึงวันที่ 22 กุมภาพันธ์ 2536 ขณะโจทก์

ทำงานเป็นสมุห์บัญชีประจำสาขาหนองแขม โจทก์เป็นผู้อนุมัติให้จ่ายเงิน

ตามที่ลูกค้าผู้ถือบัตรเครดิตขวัญนครมาขอเบิกเงินสดไป 12 ครั้ง รวม

เป็นเงิน 93,282 บาท โดยโจทก์มิได้รับประโยชน์จากการอนุมัติให้

จ่ายเงินดังกล่าว การเบิกเงินสดของลูกค้าดังกล่าวทางสาขาจะทำ

ใบเบิก 3 ฉบับ ฉบับที่หนึ่งส่งมอบให้แก่ลูกค้า ฉบับที่สองส่งไปให้ส่วน

บัตรเครดิต สำนักงานใหญ่ส่วนฉบับที่สามทางสาขาเก็บไว้เอง

โจทก์ในฐานะสมุห์บัญชีมีหน้าที่ควบคุมดูแลให้พนักงานจัดพิมพ์หนังสือ

นำส่งมาให้โจทก์ลงนามเพื่อนำส่งเบิกให้ส่วนบัตรเครดิต สำนักงานใหญ่

ในวันรุ่งขึ้นหลังจากวันที่ลูกค้ามาเบิกเงินสด แต่ปรากฏว่าใบเบิกทั้ง 12

ครั้ง ได้ส่งให้ส่วนบัตรเครดิตสำนักงานใหญ่ช้ากว่า 120 วัน เป็นเหตุ

ให้จำเลยไม่สามารถเรียกเก็บเงินจากธนาคารที่ลูกค้าถือบัตรเครดิตได้

ทำให้จำเลยต้องทวงหนี้หรือฟ้องร้องลูกค้าที่มาขอเบิกเงินดังกล่าวเอง

ต่อมาวันที่ 20 กรกฎาคม 2538 จำเลยมีคำสั่งไล่โจทก์ออกจากการ

เป็นลูกจ้างของจำเลย โดยจำเลยไม่เคยมีหนังสือตักเตือนโจทก์ก่อน

พิเคราะห์แล้ว ปัญหาข้อแรกที่จำเลยอุทธรณ์มีว่า โจทก์ทุจริตต่อ

หน้าที่หรือไม่เห็นว่าการที่โจทก์อนุมัติให้จ่ายเงินสดแก่ลูกค้าผู้ถือบัตร

เครดิตขวัญนครที่มาขอเบิกเงินโดยโจทก์มิได้รับประโยชน์หรือ

เรียกร้องเอาผลประโยชน์จากการอนุมัติ ย่อมเห็นได้ว่าเป็นการอนุมัติ

ไปตามอำนาจหน้าที่ตามที่เห็นสมควร การที่โจทก์ไม่ควบคุมดูแล

พนักงานผู้ใต้บังคับบัญชาของโจทก์ให้ส่งใบเบิกไปให้ส่วนบัตรเครดิต

สำนักงานใหญ่ในวันรุ่งขึ้นตามระเบียบของจำเลยจึงถือได้แต่เพียงว่า

เป็นการปฏิบัติหน้าที่บกพร่องและประมาทเลินเล่อเท่านั้น หาใช่เป็น

การทุจริตต่อหน้าที่อย่างใดไม่ อุทธรณ์ของจำเลยข้อนี้ฟังไม่ขึ้น

ปัญหาข้อที่สองมีว่า การที่โจทก์ปฏิบัติหน้าที่บกพร่องและ

ประมาทเลินเล่อดังวินิจฉัยมาแล้วข้างต้นทำให้จำเลยได้รับความ

เสียหายร้ายแรงและเป็นการฝ่าฝืนระเบียบข้อบังคับเกี่ยวกับการ

ทำงานเป็นกรณีที่ร้ายแรงหรือไม่ เห็นว่า จำนวนเงินที่โจทก์อนุมัติ

ให้จ่ายแก่ลูกค้าผู้นำบัตรเครดิตขวัญนครมาขอเบิกตามฟ้อง แม้จำเลย

จะเรียกเก็บจากธนาคารที่ลูกค้าผู้ถือบัตรเครดิตมาขอเบิกไม่ได้

เนื่องจากล่วงเลยเวลากว่า 120 วันแล้วก็ตาม แต่จำเลยก็ยังมีสิทธิที่

จะทวงถามหรือฟ้องบังคับเอาแก่ลูกค้าผู้มาขอเบิกได้การปฏิบัติ

หน้าที่บกพร่องและประมาทเลินเล่อของโจทก์ดังกล่าวจึงยังไม่พอที่

จะถือว่าทำให้จำเลยได้รับความเสียหายร้ายแรงและฝ่าฝืนระเบียบ

ข้อบังคับเกี่ยวกับการทำงานเป็นกรณีที่ร้ายแรงดังที่จำเลยอุทธรณ์

ปัญหาข้อที่สามมีว่า จำเลยเลิกจ้างโจทก์เป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม

หรือไม่เห็นว่าขณะเกิดเหตุโจทก์ทำงานตำแหน่งสมุห์บัญชีมีหน้าที่ดูแล

การเงินในสาขาของจำเลยการที่โจทก์ปฏิบัติหน้าที่บกพร่องและ

ประมาทเลินเล่อย่อมทำให้จำเลยเสียหาย แม้ความเสียหายดังกล่าว

จะยังไม่พอที่จะถือว่าทำให้จำเลยได้รับความเสียหายร้ายแรงดังได้

วินิจฉัยมาแล้วข้างต้นก็ตามแต่ก็ถือได้ว่าการกระทำของโจทก์มีเหตุ

สมควรและเพียงพอที่จำเลยจะเลิกจ้างโจทก์ได้การที่จำเลยเลิกจ้าง

โจทก์จึงมิใช่เป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรม ปัญหาข้อสุดท้ายมีว่า

จำเลยต้องรับผิดต่อโจทก์หรือไม่เพียงใด เห็นว่า สำหรับค่าเสียหายนั้น

เมื่อกรณีที่จำเลยเลิกจ้างโจทก์ไม่เป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมดังได้

วินิจฉัยมาแล้วจำเลยจึงไม่ต้องรับผิดชดใช้ค่าเสียหายแก่โจทก์ ส่วน

ค่าชดเชยนั้น จำเลยไม่ต้องวินิจฉัยรับผิดจ่ายค่าชดเชยแก่โจทก์ต่อ

เมื่อการเลิกจ้างเข้าข้อยกเว้นตามประกาศกระทรวงมหาดไทย เรื่อง

การคุ้มครองแรงงาน ข้อ 47 แต่การเลิกจ้างของจำเลยคดีนี้ไม่เข้า

ข้อยกเว้นดังกล่าว เพราะโจทก์เพียงแต่ฝ่าฝืนระเบียบข้อบังคับ

เกี่ยวกับการทำงานไม่ถึงขั้นกรณีที่ร้ายแรง และจำเลยเลิกจ้าง

โจทก์โดยไม่ได้เตือนเป็นหนังสือก่อน ทั้งไม่ปรากฏว่าโจทก์ได้กระ

ทำผิดในประการอื่นอีก จำเลยจึงต้องจ่ายค่าชดเชยแก่โจทก์สำหรับ

ค่าจ้างในวันหยุดพักผ่อนประจำปี เมื่อโจทก์มิได้หยุดพักผ่อนประจำปี

ตามที่ศาลแรงงานกลางวินิจฉัยมา จำเลยจึงต้องจ่ายค่าจ้างสำหรับ

วันหยุดพักผ่อนประจำปีแก่โจทก์ตามฟ้อง ส่วนเงินบำเหน็จนั้น ตาม

ระเบียบว่าด้วยเงินบำเหน็จ เอกสารหมาย ล.3 กำหนดว่า จำเลย

ไม่ต้องจ่ายเงินบำเหน็จแก่โจทก์เฉพาะกรณีที่โจทก์ต้องออกจากงาน

ตามข้อ 5.1 และข้อ 5.2 กล่าวคือ ข้อ 5.1 ออกโดยมีเวลาทำงานไม่ครบ

10 ปี ข้อ 5.2.1 กระทำการทุจริตหรือแนะช่องทางหรือสมรู้ร่วมคิด

กระทำการทุจริต5.2.2 ประพฤติชั่วอย่างร้ายแรง มีพฤติการณ์ไม่น่า

ไว้วางใจ 5.2.3 ปฏิบัติงานโดยเจตนาหรือประมาทเลินเล่อเป็นเหตุ

ให้เกิดความเสียหายต่อทรัพย์สินหรือชื่อเสียงของธนาคารอย่างร้ายแรง

5.2.4 จงใจขัดคำสั่งโดยชอบของผู้บังคับบัญชา ฝ่าฝืนระเบียบวินัย

เกียจคร้านไม่ตั้งใจปฏิบัติงาน มีหนี้สินล้นพ้นตัว ต้องคำพิพากษาให้

จำคุกในความผิดซึ่งมิใช่ความผิดลหุโทษหรือความผิดอันได้กระทำ

โดยประมาท แต่การกระทำของโจทก์ตามที่ได้วินิจฉัยมาเป็นเรื่องที่

โจทก์ปฏิบัติหน้าที่บกพร่องและประมาทเลินเล่ออันไม่ทำให้จำเลยได้

รับความเสียหายร้ายแรง จึงไม่เข้ากรณีที่จำเลยไม่ต้องจ่ายเงินบำเหน็จ

ให้แก่โจทก์ตามระเบียบว่าด้วยเงินบำเหน็จให้แก่โจทก์ตามระเบียบว่า

ด้วยเงินบำเหน็จที่กล่าวแล้ว เมื่อจำเลยเลิกจ้างโจทก์ จำเลยจึงต้อง

จ่ายเงินบำเหน็จแก่โจทก์ สรุปแล้ว อุทธรณ์ของจำเลยฟ้งขึ้นเป็นบางส่วน"

พิพากษาแก้เป็นว่า จำเลยไม่ต้องใช้ค่าเสียหายกรณีเลิกจ้างที่ไม่

อยากได้คำปรึกษา ค่ะ

ข้อมูลตามด้านล่างนี้ค่ะ

ชั่วเวลาไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์ นายสมเดชลูกจ้างระดับธรรมดาคนหนึ่งก็มีพฤติกรรมที่แตกต่างไปจากลูกจ้างอื่นถึงสองครา สามวันที่แล้ว ได้พาลูกจ้างสี่คนบุก (เข้าหาโดยไม่ได้รับอนุญาตจาก เลขานุการ) ไปพบกรรมการผู้จัดการใหญ่เพื่อร้องเรียนว่าลูกจ้างทั้งสี่คนทำงานล่วงเวลาแล้ว แต่ฝ่ายการเงินไม่ยอมจ่ายค่าล่วงเวลาให้

เมื่อวานนี้ ได้เขียนหนังสือขึ้นฉบับหนึ่งเรียกร้องว่า “ให้บริษัทจัดตั้งคณะกรรมการคณะหนึ่งประกอบผู้แทนบริษัท 4 คน ผู้แทนลูกจ้าง 8 คน ให้  คณะกรรมการนี้ประชุมหารือเรื่องราวและปัญหาต่างๆ เดือนละครั้ง” แล้วนำหนังสือนั้นไปใส่ตู้รับความคิดเห็น (SUGGESTION BOX) ของบริษัทที่ประชุมกรรมการบริษัทพิจารณาหนังสือข้างต้นแล้ว ต่างมีความเห็นผิดแผกกันไป บ้างให้ทำตามหนังสือเรียกร้องนั้น บ้างก็ว่าเป็นเรื่องไร้สาระไม่ต้องสนใจใด ๆ บ้างให้เรียกนายสมเดชมาตักเตือนให้ลดความวุ่นวายบ้างก็ว่าพฤติกรรมไม่น่าไว้วางใจ ให้หัวหน้างานจับตาและคอยควบคุม บ้างก็ว่าให้ออกหนังสือเตือนบ้างให้ย้ายไปสาขาที่ห่างไกล  และบ้างก็ให้ตัดไฟแต่ต้นลม โดยเลิกจ้างไปแต่จ่ายค่าชดเชยอยากรู้ว่าพฤติกรรมและตัดสินใจดำเนินการต่อนายสมเดช เป็นอย่างไร