-คงไม่มีหลักตายตัวเช่นที่คุณเข้าใจหรอกครับ...

-ในการหย่า.....ถ้าตกลงกันได้ก็เป็นไปตามข้อตกลงครับ.....

-ถ้าตกลงกันไม่ได้ต้องให้ศาลชี้ขาด...ศาลจะคำนึงถึงความผาสุกและประโยชน์ของบุตรเป็นสำคัญ(ม.1520)เป็นหลักในการพิจารณา.....

-แม้ศาลชี้ขาดให้ใครเป็นผู้ปกครองแล้ว.....ถ้าผู้ปกครองประพฤติตนไม่สมควร  หรือพฤติการณ์เปลี่ยนไป..ศาลมีอำนาจสั่งเปลี่ยนตัวผู้ใช้อำนาจปกครองได้..โดยยึดหลักเดียวกันกับม.1520.....(ม.1521)

-คำแนะนำ....ควรใช้หลักประนีประนอม..ถ้อยทีถ้อยอาศัย..ยอมลดราวาศอกต่อกัน....การมุ่งเอาชนะกันท่าเดียว....ตราบาปจะตกแก่บุตร.....แค่พ่อแม่แยกทางกันก็ถือเป็นความล้มเหลวในชีวิต...บุตรก็คงสะเทือนใจมากพอแล้ว......ถ้ามีคดีแย่งอำนาจการปกครองกันอีกบุตรคงรับสภาพได้ยาก....ที่จริงอำนาจปกครองก็ไม่ได้มีอำนาจอะไรล้นเหลืออะไรหรอกเช่น...กำหนดที่อยู่บุตร....ทำโทษบุตรตามสมควรฯ....ให้บุตรทำงานตามสมควรฯ...และเรียกบุตรคืนจากผู้กักบุตรไว้โดยมิชอบด้วยกฎหมาย(ม.1567)

-บิดาหรือมารดาแม้ไม่มีอำนาจปกครองบุตร..ก็สามารถติดต่อกับบุตรได้ตามควร....(ม.1584/1)  ดังนั้นการออมชอมต่อกันจึงเป็นออกที่ดีที่สุดครับ...เพราะบุตรก็คือบุตรความผูกพันในสายเลือดคงไม่ใครลบเลือนได้หรอก..แม้ไม่ได้ใช้อำนาจปกครองก็ตาม...