-นโยบายให้กู้เงินเรียน  เป็นความผิดพลาดมาแต่แรก   โดยยกเหตุผลที่สวยหรูมาเป็นข้ออ้างในการมีนโยบายนี้ คือ  "การให้โอกาสทางการศึกษาแก่ผู้เรียนที่ขาดทุนทรัพย์ได้มีโอกาสได้ศึกษาเล่าเรียนได้เท่าเทียมกับผู้เอื่น"  ดูเหตุผลแล้วมีน้ำหนักพอที่สามารถทำให้นโยบายนี้สามารถผลักดันไปได้ด้วยดี ซึ่งรัฐต้องใช้เงินปีละหลายหมื่นล้านเพื่อ นโยบายนี้.....

---แต่ในความเป็นจริงผู้กู้ยืมเงินเรียนจำนวนไม่น้อยไม่ได้ใช้เงินที่กู้ยืมเรียนไปใช้เพื่อการศึกษา  แต่ใช้จ่ายในการซื้อมือถือ  และสิ่งของที่ไม่จำเป็นต่อการศึกษาแต่อย่างไร   เพราะการกู้ยืมเงินนั้นค่อนข้างง่ายดาย   เพียงมีผู้รับรองว่ายากจนและมีรายได้น้อยก็สามารถกู้ยืมเรียนได้ 2-3 หมื่นและเด็กมักพูดเสมอว่าเงินเหล่านี้เป็นเงินให้เปล่า จึงมีจำนวนไม่น้อยไม่ยอมคืนเงิน  แม้ถูกฟ้องร้องในศาลก็ผลัดผ่อนไปเรื่อยๆโดยที่รัฐทำอะไรไม่ได้ถนัดนัก  เพราะเรื้องนี้มีการเมืองเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย  หลายคนยังหวังว่าวันหนึ่งคงมีนักการเมืองออกกฎหมายยกเลิกหนี้สินจากการกู้ยืมเรียน     เรื่องความไม่เป็นธรรมในการปล่อยกู้ดังที่คุณบอกมาไม่ต้องไปพูดถึงให้เสียเวลา  เพราะส่วนใหญ่ครูจะเป็นผู้ชี้ขาดว่าใครควรได้กู้เท่าไร  ดังนั้นเรื่องเส้นสายหรือเห็นแก่ญาติพี่น้องจึงจะสามารถได้กู้จึงปรากฏให้เห็นบ่อยๆ....

-นโยบายนี้ดีผมเห็นด้วยแต่ควรมีการคัดสรรผู้ที่สมควรได้รับทุนให้เข้มงวดมากกว่านี้  ควรเอาเกณฑ์นักเรียนที่ประพฤติดี  เรียนดีและตั้งใจเล่าเรียนมาประกอบการพิจารณาด้วย    แต่ที่ผ่านมามักใช้เกณฑ์ว่าใครยากจนก็สามารถกู้ยืมเรียนได้  ทำให้รัฐต้องมีภาระใช้จ่ายเกินความจำเป็น