พี่ชายของดิฉันก็ขึ้นศาลฟ้องร้องเรื่องลูกเหมือนกัน ลูกอายุแค่ 2 ขวบครึ่งเอง แต่เขาไม่ได้จดทะเบียนสมรสกัน สิทธของลูกจึงตกเป็นของแม่ แต่ยังไงศาลก็ให้ประนีประนอมกันก่อน จึงตกลงให้แบ่งกันเอาบุตรไปดูแล แต่แม่เขาเลี้บงไม่ดีเลย พอถึงเวลาก็ไม่เอามาส่งคืน  ทางบ้านพี่ชายเลี้ยงดูดีกว่า และยังมีฐานะมั่นคง น่าจะปรับเปลี่ยนกฏหมายที่ไม่มีการกีดกันการได้เจอลูกของพ่อและแม่ เพราะทั้งคู่ก็ทำให้เขาเกิดมาเหมือนกัน

-ถ้ามีการฟ้องร้องกัน   จะให้ตอบว่าใครจะเป็นฝ่ายชนะ   คงตอบไม่ได้หรอกครับ    เรื่องอำนาจการปกครองบุตร  กฎหมายก็เพียงวางกรอบไว้กว้างๆ คือให้ศาลคำนึงถึงความผาสุกและประโยชน์ของบุตรเป็นสำคัญ.....ดังนั้นจะให้พ่อหรือแม่ มีอำนาจปกครแองบุตร   ศาลก็ต้องดูปัจจัยหลายประการประกอบกัน   เช่น  ฐานะความเป็นอยู่  การตัดสินของเด็ก  เป็นต้น  ดังนั้นเรื่องดุลยพินิจของศาล   ผมคงไม่บังอาจไปเสนอความเห็นว่าน่าจะเป็นเช่นนั้นเช่นนี้.....แต่คดีประเภทนี้ศาลมักให้ใช้วิธีไกล่เกลี่ยกัน ดังนั้นพ่อและแม่ต้องเลิกทิฐิต่อกัน   ยอมผ่อนปรนกันเพื่อเห็นแก่บุตร  การหวังต่อสู้เพื่อชนะแต่เพียงฝ่ายเดียว  สิ่งที่เหลือคือการล่มสลายของชีวิตครอบครัว  ผู้ชนะอาจสะใจ   แต่ตราบาปคงติดแน่นฝังลึกไปในจิตใจของบุตรที่นยากจะลืมเลือน  ดังพ่อหรือแม่ก่อนจะคิดต่อสู้เพื่อหวังชัยชนะฝ่ายเดียว  จงใช้สติปัญญาใคร่ดูให้รอบคอบเถิดครับ.....

-และขอตอบความเห็นที่สอง   ว่า   ไม่เคยมีกฎหมายใดกีดกันไม่ให้ พ่อหรือแม่ได้พบบุตรของตน  แม้ใครจะเป็นผู้ปกครองบุตรก็ตาม  อีกฝ่ายก็สามารถพบปะเยี่ยมเยียนบุตรได้ตามสมควรครับ.....