เกิดเหตุเมื่อวันที่ 9 พ.ย 2551 เวลากลางคืน เรื่องมีอยู่ว่าน้องชายของผมมีเพื่อนขับรถยนต์มารับที่บ้านแล้วไปเที่ยวร้านอาหารกันพอดีถึงเวลาจ่ายเงินเงินไม่พอจ่ายเพื่อนจึงให้น้องชายของผมขับรถมาขอยืมเงินจากญาติๆที่มีบ้านอยู่ใกล้ร้านอาหารแล้วเพื่อนก็รออยู่ที่ร้านอาหารเพื่อเป็นตัวประกันเพราะทางร้านกลัวจะชักดาบพอน้องชายขับรถออกไปก็ประสบอุบัติเหตุโดยตัวน้องชายบาดเจ็บเล็กน้อยแต่รถเสียหายทั้งคัน ผมจึงอยากช่วยน้องและก็ได้คุยกับเจ้าของรถคือแม่ของเพื่อนน้องชายว่าผมจะขอเป็นคนขับเองเพราะน้องชายกับเพื่อนไม่มีใบขับขี่กันทั้งคู่เพราะรถทำประกันประเภท1ไว้กลัวจะเคลมไม่ได้จึงไปแจ้งความลงบันทึกประจำวันกับตำตรวจไว้ว่าผมเป็นคนขับและลงบันทึกไว้ด้วยว่าผมขับคนเดียวโดยกันน้องชายกับเพื่อนออกมาไม่ให้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้และตำรวจก็รู้ว่าผมไม่ได้ขับแต่เขาก็ช่วยผม และต่อมาทางประกันแจ้งว่ารถเสียหายมากถ้าซ่อมจะไม่คุ้มแนะนำให้ขายซาก(รถคันนี้ยังผ่อนอยู่) ทางเจ้าของรถก็ตกลงตามประกันบอกคือไม่ซ่อมแต่จะขายซาก และบอกกับผมว่าจะดาวน์รถใหม่โดยรถคันนี้เขาดาวน์มาสองแสนและผ่อนมาได้ประมาณ 4 เดือน เขาจะดาวน์ใหม่โดยจะดาวน์เท่าเดิมคือสองแสนแล้วตกลงกันว่าน้องผมจะช่วยออกหนึ่งแสนบาท แต่ว่าต่อมาทางเจ้าของรถไม่ยอมเขาจะให้น้องชายผมออกเงินดาวน์ให้ทั้งหมดคือสองแสนบาทจึงตกลงกันไม่ได้ ต่อมาทางเจ้าของรถจึงฟ้องเรียกค่าเสียหายจากผมเป็นเงินทั้งสิ้นสองแสนกว่าบาทแต่ว่าต่อมาเขาก็ยกฟ้องผมและตอนขึ้นศาลผมก็บอกความจริงกับศาลว่าผมไม่ได้เป็นคนขับ  จริงทำให้ต่อมาเขาใช้หลักฐานคำให้การของผมมาฟ้องผมอีกว่าให้การเท็จและทำให้เขาต้องเสียค่าใช้จ่ายในการเรียกค่าเสียหายถึงสองครั้งเพราะฟ้องผิดคน(ในหมายศาลเขาฟ้องผมคดีอาญาตามมาตรา 137 และ 267 นัดขึ้นศาลวันที่ 17 สิงหาคม 2552 )  สรุปแล้วตอนนี้ผมขอปรึกษาว่าจะทำอย่างไรโทษความผิดของผมจากหนักถึงจะกลายเป็นเบาได้และผมจะติดคุกกี่ปีในคดีนี้ และถ้าผมหาพยานมาหักล้างว่าเขารู้มาตลอดว่าผมไม่ได้ขับเพราะเขาฟ้องว่าทำให้เขาต้องเสียค่าใช้จ่ายถึงสองครั้งในการฟ้องผิดคนทั้งที่ตอนแรกเขาก็รู้เรื่องนี้มาตลอดถ้าผมมีพยานว่าเขารู้ว่าผมไม่ได้ขับโทษของผมจากหนักจะกลายเป็นเบาใหม   ผมขอความกรุณาตอบคำถามด้วยนะครับเพราะผมกลุ้มใจมากกลัวจะติดคุกเพราะตอนนี้ผมต้องเลี้ยงดูลูกเนื่องจากผมเลิกกลับภรรยานานแล้ว ผมขอขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำชี้แนะนำนะครับ