ที่เราต้องเข้าใจว่าจักรวาลทำงานอย่างไรในระดับที่เล็กที่สุด ทุกสิ่งที่เรามองเห็นได้รอบตัวเรา ตั้งแต่กาแลคซีอันไกลโพ้นไปจนถึงร่างกายของเราล้วนประกอบขึ้นจากอนุภาค ของอะตอม  กลศาสตร์ ซึ่งเป็นสิ่งเล็กๆ ในขณะที่จินตนาการว่าการโต้ตอบเหล่านี้เป็นไปตามกฎของฟิสิกส์ที่เราคุ้นเคยในชีวิตประจำวันอาจเป็นเรื่องน่าดึงดูดนักฟิสิกส์คนแรกที่เผชิญหน้ากับความแปลกประหลาดนี้คือMax Planck เพื่ออธิบายการสังเกตที่ผิดปกติซึ่งเกิดขึ้นเมื่อวัตถุได้รับความร้อนจนมีอุณหภูมิสูง เขาจึงตั้งสมมติฐานที่ต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง แทนที่จะปล่อยพลังงานออกมาเป็นกระแสอย่างต่อเนื่อง เขาสันนิษฐานว่าต้องมีหน่วยพลังงานพื้นฐานที่แบ่งแยกไม่ได้ซึ่งไม่สามารถแยกออกไปได้อีก กล่าวอีกนัยหนึ่ง พลังงานสามารถแลกเปลี่ยนได้ในปริมาณจำกัดเท่านั้น ซึ่งเขาเรียกว่าควอนตาในขณะที่พลังค์คิดขึ้นมาเพื่อทำให้การคำนวณของเขาง่ายขึ้น แต่นักฟิสิกส์คนอื่น ๆ ก็ก้าวกระโดดไปสู่ความหมายในโลกแห่งความเป็นจริงอย่างรวดเร็ว ในช่วงหลายทศวรรษต่อมาอัลเบิร์ต ไอน์สไตน์นีลส์ บอร์ แวร์เนอร์ ไฮเซนเบิร์กเออร์วิน ชเรอดิงเงอร์ และคนอื่นๆ ได้ปรับโครงสร้างภาพมาตรฐานของความเป็นจริงใหม่ทั้งหมด