-ถ้าตำรวจบอกว่า   รถใหญ่ต้องรับผิด   แสดงว่าตำรวจไม่เข้าใจข้อกฎหมายดีพอ     แต่ไม่น่าเป็นไปได้  เพราะร้อยเวรก็มีความรู้กฎหมายดีพอ..น่าจะพูดเพื่อให้เรื่องจบๆไปก็ได้.....ถ้ามั่นใจว่าไม่ประมาท   ก็ไม่ต้องรับผิด   ไม่ต้องชดใช้ค่าเสียหายใดๆ   เมื่อคดีขึ้นสู่ศาล   ก็ค่อยหาพยานหลักฐานไปต่อสู้กัน ว่าใครเป็นผู้ประมาท.....เรื่องคนขี่มอเตอร์ไซด์เมา   ต้องมีบันทึกไว้ในสำนวน  จึงจะมีผลในการต่อสู้ในชั้นศาล.....เรื่องคนขี่ฯไม่มีใบขับขี่  และไม่มี พรบ.ผู้ประสบภัยจากรถฯ  ก็คงไม่เกี่ยวกับเรื่องประมาทกรณีนี้   แต่เขาจะมีความผิด  ตาม  พรบ.ขนส่งทางบกฯ  และ  พรบ.อื่นๆที่เกี่ยวข้อง  เป็นคนละกรณีกับการประมาท  ตำรวจก็บอกไว้ก็มีเหตุผล......

-ข้อคิด.....กรณีรถยนต์และมอเตอร์ไซด์  เฉี่ยวชนกัน  ส่วนใหญ่รถยนต์มักยอมจ่ายไป  แม้ไม่ผิด  แต่เพื่อให้เรื่องจบๆไป  คนจึงเข้าใจผิดว่า   รถใหญ่ต้องรับผิดเสมอ  ทั้งที่ไม่ใช่.......ถ้าตกลงกันไม่ได้   ตำรวจมักยึดรถคู่กรณีไว้ก่อน   ถ้ามอเตอร์ไซด์เก่าๆโทรมๆ  เจ้าของคงไม่ใส่ใจ  ยึดเป็นยึด   แต่รถยนต์ถ้าถูกยึดไว้  คือเรื่องใหญ่    เช้าถ้าไปดูรถบางทีอาจช็อก   เพราะคงมีอะไหล่หายไปหลายชิ้น....ตำรวจก็อ้างหน้าตาเฉยว่า   ไม่มีที่เก็บ  หรือไม่มีกำลงพลคอยเฝ้าดูแล.......เจ้าของรถยนต์ส่วนใหญ่จึงกัดฟันยอมจ่าย  เพื่อยุติเรื่องครับ....

^^~

หลักฐานคือให้เป่าแอลกอฮอล์...แต่ตำรวจบอกว่า...ไม่มีเครื่องเป่า !!

เรื่องเมา เป็นคนละเรื่องกัน..พวกเราแน่ใจว่าพวกเราไม่ได้กิน ไม่ได้เมา แต่มอไซด์เมา ตำรวจก็รู้ เพราะกลิ่นมันแรง

แต่ยังไงเราก็เป็นรถใหญ่...ขับมาเร็ว เราก็ผิด..

เวลาห้าทุ่ม ถนนสี่เลน ใครจะมามัวขับ 70-80 ได้ค๊ะ แต่รถเราขับประมาณร้อย ไม่ถึงร้อยยี่ด้วยซ้ำ ขับเลนขวา

มอไซด์พุ่งตัดเลนมาขวา..เราเลยบีบแตร และเบี่ยงซ้าย...เราผิดเหรอค๊ะ ??

ลุงตำรวจอ้างว่า....กฎหมายระบุไว้ รถใหญ่ต้องขับเว้นระยะห่างรถเล็ก 30-50 เมตร...แต่ใครจะรู้ว่ามันจะตัดหน้าเรามาเมื่อไหร่หล่ะค๊ะ

ทางเราเสียเงินทุกอย่าง..รวมทั้งค่าใบขับขี่ของฝ่ายมอไซด์....

จะบอกว่าไม่ยอมจ่ายก็ไม่ได้...เพราะไม่มีหลักฐาน ฝ่ายนั้นบอกตำรวจในตอนเช้าว่า ไม่เมา !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

แล้วเราทำไงหล่ะ....กัดฟันยอมจ่ายไป

เบ็ดเสร็จค่าเสียหายทั้งหมด เหยียบๆแสน....เหอะๆ......................................ถือว่าฟาดเคราะห์ไป

ปล. ที่ข้องใจ คือ เครื่องเป่าแอลกอฮอล์ เค้าไม่ได้มีไว้ทุกสถานีเหรอค๊ะ ??

ดิฉันเป็นครู  เพิ่งมีคดีลูกสาวขับรถชนกับตำรวจ(ทราบภายหลัง) ซึ่งตามรูปคดี เราเป็นฝ่ายเสียเปรียบเพราะชนตรงสี่แยก  ประมาณสี่ทุ่ม เป็นสัญญาณไฟกระพริบเตือน เข้าใจว่าทางเราต้องให้รถทางซ้ายไปก่อน  (กล้องวงจรเสียเป็นเดือน..ไม่ซ่อม)

ทางเรามาด้วยความระวัง(ความเร็วประมาณ  50  หยุดได้ทันที) สี่แยกตรงนั้นความกว้าง  6  เลน  รถของเราข้ามสี่แยกมาจนเกือบพ้นแล้วแต่มองเห็นรถคู่กรณีขับมาทางด้านซ้ายด้วยความเร็วสูงเพราะถือว่าตนเองเป็นทางเอก  (ลูกสาวกลับมาเล่าให้ฟังว่าคนขับมันโง่หรือเปล่าที่โยกรถอ้อมมาด้านหน้าแล้วมาเฉี่ยวชน จนกันชนด้านหน้าของเราหลุดกระเด็นไป  แต่รถเขาพังยับ  ยางแตกพร้อมกันทีเดียวสีเส้น)  แต่เราเบรคทันทีที่เห็นรถเขาอ้อมไปข้างหน้า ด้วยความอ่อนประสบการณ์ลูกสาวคิดว่าคู่กรณีน่าจะโยกรถอ้อมไปด้านท้ายรถเราก็จะพ้นกันไปแล้ว  (ประสบการณ์ที่เราร่วมกันเรียนรู้ใหม่ คือสัญชาติญาณของตำรวจผู้มีประสบการณ์ สามารถฉวยโอกาสทำผิดเป็นถูก  จากความตกใจของผู้ประมาทอ้อมมาเฉี่ยวชนเราด้านหน้า  ให้กลับกลายเป็นว่าเราประมาทวิ่งพุ่งเข้าชนเขา (สภาพรถและสภาพถนน ก็เห็น ๆ กัน ) แต่กรณีนี้ความเป็นธรรมและกฎหมายใช้ไม่ได้ค่ะ

ในที่สุดลูกสาวต้องยอมรับเป็นฝ่ายประมาท เพราะไม่ยอมให้ตำรวจยึดรถไปสุสาน(ซึ่งถือเป็นการรุมบีบบังคับให้จำยอม...)ทุกคนรู้ว่ามันน่ากลัวขนาดไหน (บทเรียนนี้สอนใรว่า......)