เรียนคุณผู้เฒ่า  เมื่อประมาณปลายเดือน ม.ค.53 เวลาประมาณ ทุ่มครึ่ง ดิฉันอยู่กับลูกเพืยงลำพัง ดิฉันจะออกมารดน้ำต้นไม้เป็นประจำอาจเพราะไม่อยากเป็นเป้าสายตาและหลบแดดด้วย แต่ก็คิดไม่ถึงว่าจะมีคนแอบมองและจ้องทำร้ายอยู่ เหตุเกิดคือ ขณะที่ดิฉันกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ (คือลักษณะบ้านเป็นบ้านเดี่ยวสองชั้นมีรั้วรอบขอบชิต คือเป็นหมู่บ้านมี รปภ. ) กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่เพลินๆ ก็ได้ยินเสียงผู้ชายข้างบ้าน ตะโกนมาพร้อมกับด่าด้วย ว่า น้ำกะเด็นโดน รถ กู อี........ ดิฉันได้ยินก็ตกใจ แล้วย้อนบอกไปว่า ทำไมไม่พูดกันดีๆ ทำไมต้องด่า เท่านั้น เค้าก็ ด่าอี พอถึงตรงเราก็ ด่ากัน ยอมรับว่าสุดจะทนจริงๆ รู้ว่าอยู่กับลูกสาวตามลำพัง ต้องเจียมตัวและระวังตัว และเชื่อมั่นว่า น้ำไม่กะเด็นโดนแนนนอน เพราะระวังอยู่  แต่เหตุการณ์ไม่จบแค่นั้น ผู้ชาย กับแม่ยายมีอาการโรคประสาทนิดๆ อยู่ในเหตุการณ์ด้วย ออกจากบ้านเค้ามาถึงหน้าบ้านดิฉัน  ระหว่านนั้นดิฉันก็กลัวว่าเค้าจะเข้ามาทำร้ายดิฉัน    ดิฉันจึงทิ้งสายยางแล้ววิ่งไปที่ประตูรั้วเพื่อจะรีบปิด แต่ไม่ทัน เค้ากระชากประตูรั้ว (เหล็ก) ออกจากมือดิฉัน แล้วใช้มือของเค้ากระแทกประตูเหล็กใส่บริเวณใบหน้าดิฉันอยู่แรง ตอนนั้นดิฉันยังไม่รู้เลยว่าเกิดบาดแผลแล้วมีเลือดใหลเป็นระยะ ชายที่เป็นลูกเขยกับแม่ยาย ยังไม่ยุติ ยังคงยืนด่า ดิฉันเยอะเย้ย ถากถาง ดิฉันก็เถียง จนได้สติ ก็ขู่ไปว่า ให้ออกจากหน้าประตูบ้านดิฉันได้แล้วไม่เช่นนั้นจะแจ้ง 191 พอพวกเค้าได้ยินก็ตะโกนกลับว่า มึงรีบมาเลยกูไม่กลัว ดิฉันตกใจกับคำพูดยังลังเลถามตัวเอง แล้วเราจะกดโทรศัพท์ไปหาใครดี ในที่สุดก็กดไปหา 191 สักพักเจ้าหน้าที่ตำรวจก็มา เจ้าหน้าที่แนะนำให้ไป สน. แล้วไปทำแผล รพ. กว่าจะจบเรื่อง เวลาก็เข้าไปประมาณตีหนื่ง ข้าวเราสองแม่ลูกก็ไม่ได้ทาน  สงสารลูกจังเพราะเค้าแอบดูด้วยความกลัวอยู่ในบ้าน เค้าบอกว่าเค้าเหตุการณ์ทั้งหมด คุณผู้เฒ่าคะ หลังจากเกิดเหตุวันนั้นลูกสาวไม่กล้าออกมาเล่นหน้าบ้าน หรือขี่จักรยาน  ส่วนดิฉันก็แอบพกอาวุธ ไว้ตลอดเมือออกไปตัดต้นไม้ ทิ้งขยะหน้าบ้าน  อยากจะย้ายบ้านแต่เราก็ไม่รู้จะไปไหน  ทุกวันนี้ คดี ยังไม่ ไป ไหน เลย ค่ะ เวลาก็ เข้าไปเกือบครึงปีแล้ว ตำรวจยังไม่ส่งเรื่องให้อัยการเลย ชายข้างบ้านยังคงผิวปากอยู่ทุกวัน ดิฉันควรทำอย่างไรดี   จากเรื่องที่เกิด จะเข้าข่าย ทำร้ายร่างกาย และบุกรุกได้ไหมคะ   เราสองแม่ลูกอยู่ด้วยความกังวลใจมากๆ  ช่วยหาทางออกให้ด้วย  การที่เราอยู่กันตามประสาแม่ๆ ลูกๆ เช้าดิฉันไปส่งลูก เรียน ไปทำงาน และรับลูกกับ ทุกวันกว่าจะถึงบ้านก็ประมาณ เกีอบทุ่ม เสาร์กับอาทิตย์ เราก็ออกต่างจังหวังบ้าง ไม่ทราบว่าไปสร้างความรำคาญให้พวกเค้าตอนไหน   แต่ถ้าหากว่ามี ทำไมไม่ให้อภัยเพื่อนมนุษย์ บ้าง  คิดแล้วเศร้าจัง