ผมและภรรยาได้จดทะเบียนสมรสตามกฏหมาย และยังไม่ได้อย่าขาดจากกันครับ และมีบุตรสาวด้วยกัน 1 คน อายุ 1ขวบ7เดือน เมื่อช่วงต้นเดือนก่อนหน้านี้ผมได้มีปากเสียงกับทางภรรยา และเหตุการก็มีการกระทบกระทั้งแต่ไม่ถึงขั้นมากมายอะไรเป็นเพียงผลักเพื่อให้ออกห่างจากกัน สำหรับผมทุกๆวันที่อยู่ด้วยกันผมพยายามอย่างเต็มที่อดทนและอดกั้นเสมอ เพราะอยากให้บุตรที่เกิดมามีพร้อมครอบครัวที่สมบูณ์ ไม่ต้องเหมือนกับผมและภรรยาที่ขาดพ่อตั้งแต่เด็กๆ ภรรยาของผมจะติดแม่มาก อันนี้ผมเข้าใจดีถึงความผูกพันแต่ก็ฟังแม่และที่บ้านมากด้วยเช่นกัน ผมก็ไม่ได้คิดอะไร วันหนึ่งก่อนจะเกิดเหตุการนี้เธอได้กลับมาที่บ้านเพื่อมาหาแม่และก็พาบุตรสาวผมมาเหมือนปกติคืออาทิตย์เว้นอาทิตย์ แต่ภรรยาก็ไม่ได้กลับมาบ้านผมอีกเลยรวมทั้งบุตรสาวด้วย ผมโทรไปหาและได้ถามถึงสิ่งที่ภรรยาผมต้องการ ภรรยาผมได้บอกว่าต้องการให้ผมเซ็นต์เอกสารยินยอมให้กับเธอ ประเด็นมี 2 เรื่องครับ

1.ให้เซ็นต์ว่าหากอนาคตถ้ามีเหตุการทะเลาะกระทบกระทั่งกันหากผมทำให้เธอต้องเจ็บแม่เพียงนืดเดียว(ไม่ว่ากรณีใดๆ)ให้ผมเซ็นต์ใบอย่าให้เธอโดยทันที และต้องให้สิทธิเลี้ยงดูบุตรกับภรรยาแต่เพียงผู้เดียว

2.หากผมมีเจตนาไม่ให้ภรรยามาบ้านตามต้องการ(ไม่ว่ากรณีใดๆ) ผลก็ให้เป็นเหมือนข้อที่หนึ่งเช่นกัน

ผมก็ด้วยความที่ไม่เคยคิดที่จะทำร้ายร่างกายภรรยาอยู่แล้วอันนี้ก็ยอมรับได้ครับ แต่ข้อที่2 บอกว่าให้กลับบ้านได้ตามต้องการข้อนี้ผมก็คิดหนัก เพราะว่าบ้านของเธอนั้นเป็นชุมชนแออัดอยู่ทางหลังวัด(ไม่ได้บอกว่าชุมชนไม่ดีนะครับต้องขอโทษก่อน)แต่สภาพแวดล้อมหลายๆอย่าง ก็อาจทำให้บุตรสาวของผมไม่สบายได้ เพราะบุตรสามผมไม่ค่อยที่จะแข็งแรงซักเท่าไหร่ และความเป็นอยู่ที่แออัดมากเกินไป กลับมาจากบ้านแม่ภรรยาที่ไรไม่สบายบ่อยมาก และที่สำคัญแม่ของภรรยาผมนั้นอายุ 48 มีสามีใหม่อยู่ด้วยอายุ 26 ซึ่งเคยชอบพอกับแฟนผมมาก่อนแฟนผมอายุ 25 แต่ไม่รู้ไปไงมาไงได้แม่ภรรยาผมไปแทน ก็มาอยู่ที่บ้านนี้ด้วย และลูกผมเป็นผู้หญิงผมก็ระแวงว่าจะเกิดอันตรายเหมือนกัน รวมทั้งตัวภรรยาด้วย ผมก็บอกกับเธอว่าข้อนี้ผมให้ได้ แต่ขออย่านำบุตรสาวมาด้วยทุกๆครั้งได้หรือเปล่า (คือกรณีถ้าหากเธอจะพามาหลายวันต่อสัปดาห์ครับ) เธอก็ไม่ยอมก็ยืนยันว่าถ้าไม่เซ็นต์จะไม่กลับไปและก็จะอยู่ที่นี้ต่อ ผมไม่มีทางเลือกก็จึงเซ็นต์ให้ไปโดยไม่มีสำเนามาให้ไว้กับผมมีแค่พยานคือแม่ภรรยาผมเซ็นต์เป็นพยานคนเดียวเท่านั้น ที่บ้านผมเป็นหมู่บ้านครับมีสนามเด็กเล่นมีที่ไว้ป้อนข้าวเด็กอ่อนได้ และเครื่องใช้สำหรับเด็ก นม-แพมเพิส และทุกๆอย่างทางบ้านผมจะหาให้ครบทั้งหมดครับ บุตรสาวผมฉลาดและร่าเริงมากเวลาที่อยู่ที่นี้เพราะเพื่อนวัยเดียวกันมีหลายคน ผมรักลูกสาวผมมากที่สุดครับ ทำอะไรคิดถึงเสมอภรรยาผมก็รักครับแต่มาระยะหลังผมว่าเธอซึมๆไป ภรรยาผมก็รู้ครับว่าผมรักลูกสาวผมมากที่บ้านก็รักทั้งหมดและก็ไม่เคยมีปัญหาอะไรมาก่อน ผมกับเธอเคยมีบุตรด้วยกันมาก่อนครั้งหนึ่งครับจดทะเบียนสมรสกันแล้วด้วย แต่ภรรยาผมและแม่ของเธอไปทำแท้งเอาลูกออกโดยที่ไม่ได้บอกผมเลย(ฝากครรแล้วด้วยครับ)ผมกับที่บ้านเสียใจมากผมไปถึงที่บ้านภรรยาเห็นเธอกุมท้องมีเลือดผมหมดอะไรเลยครับไม่คิดว่าจะทำแบบนี้ ทางบ้านและผมให้อภัยครับด้วยเธอมาร้องให้ขอโทษกับแม่ผมและแม่ภรรยาผมก็มาขอโทษที่บ้านด้วย มันจำฝังใจครับว่าวันข้างหน้าถ้ามีลูกผมจะไม่ให้เกิดเหตุการแบบนี้ขึ้นมาอีก ใจก็อยากจะหย่าขาดจากกันด้วยครับ แต่ตอนนั้นยังไม่มีกฏหมายเปลื่ยนกลับไปใช้ นางสาว ได้ กลัวจะเลิกไปต้องใช้ นาง แม่ภรรยาจึงขอให้ผมยกโทษและบอกจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก ผมก็อยู่มามีลูกสาวด้วยกันจนวันที่เกิดปัญหากระทบกระทั่งกันกันนี่ละครับ เธออุ้มลูกสาวผมกลับไปที่บ้านของเธอ และได้ไปลงบันทึกประจำวันที่โรงพักด้วยว่าผมทำร้ายร่างกาย ข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็นของลูกไม่ได้เอาไปด้วย ผมก็ไม่รู้ทำยังไงก็ไม่ได้ทำอะไรบาดแผลฟกช้ำอะไรก็ไม่มี คิดว่าเรื่องเล็กน้อยคงไม่เกิดอะไรคงคิดอนาคตลูกมากกว่า แต่เธอให้ผมอย่าโดยทันทีครับ ตอนนี้ผมเข้าใจว่าผมผิดนะครับแต่ก็ผลักเธอเพราะว่าเธอถือดัมเบลอยู่ในมือ ผมพยายามคุยกับเธอให้เข้าใจเธอก็เหมือนเข้าใจครับ วันนั้นผมได้เอาสิ่งของที่ลูกต้องใช้ไปให้ภรรยาและเอกสารการฉีดวัคซีนผมก็ไม่รู้ว่าขอไปทำไมเพราะนัดอีกสามเดือน ภรรยาผมบอกว่าขออยู่ที่บ้านแม่เธออีกซักพักผมก็ไม่มีปัญหาครับและให้เงินเธอไว้ด้วย แต่หลังจากวันนั้นเพียงวันดียวเธอก็ปิดเครื่องติดต่อไม่ได้ ให้คุยผ่านทางแม่ภรรยา ผมก็ถามว่าทำไม่ก็คุยกันตกลงแล้วทำไม่ถึงเอาลูกผมไปไหนอีก แม่ภรรยาบอกว่าไม่รู้เหรอว่าภรรยาผมหลอกให้ผมเอาของมาให้ ตอนนี้ไปอยู่กับลุงที่ชลบุรีแล้ว ผมถามว่าที่ไหนบอกว่าแถวตลาดหนองมน ผมวิ่งตามหา 3 วันก็ไม่เจอเลยครับก็เหมือนงมเข็มในทะเล ผมก็โทรหาแม่ภรรยาผมก็บอกว่าภรรยาผมนัดให้ไปอย่าวันจันทร์ที่ 28/2/54 ผมไม่มีทางเลือกจึงบอกกับไปว่าผมขอลูกไปนอนด้วยวันเสาร์อาทิตย์จะได้ไหม แม่ภรรยาผมตอบแทนในทันทีครับว่าไม่ได้ให้เอาตามข้อตกลงที่เซ็นต์มา และถามเรื่องอะไรก็ตอบแทนภรรยาผมทุกเรื่องเลยครับ ผมก็บอกขอผมเจอสงเสียลูกก็ยังดีก็ไม่ยอมครับบอกว่าถ้าไม่อย่าก็รอให้ใบสมรสเป็นโมฆะไปแล้วกัน วันที่ 27 ผมพอมีแนวทางเพราะกะว่าจะไปช่วยให้นายทะเบียนที่อำเภอเค้าช่วยไกลเกลี่ยให้ ผมจึงโทรไปรับปากที่จะอย่าและผมก็จะทำให้จริงๆ เพราะผมยังมีความหวังเล็กๆอยู่ สุดท้ายวันที่ 28 แม่ภรรยาผมโทรมาบอกว่าภรรยาผมไม่อยากอย่าแล้ว ผมก็บอกว่าก็ดีโทรมาคุยกับผมสิตกลงกันเพราะเด็กไม่เกี่ยวอะไรที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ผมรอโทรศัพท์อยากจะได้ยินเสียงลูกสาวมากๆ ไม่รู้อยู่อย่างไงกินอะไร นอนยังไง เพราะผมไม่รู้แม้กระทั่งที่อยู่เบอร์โทรศัพท์ก็เปลี่ยน แม่ภรรยาผมก็ไม่ยอมรับสายผมอีกเลย ผมคิดถึงลูกสาวมากรวมทั้งคนที่บ้านทั้งหมด ผมจะทำยังไงดีครับที่จะได้เจอหน้าลูก หรือผมต้องฟ้องศาลอย่างเดียวดูเหมือนเค้าจะไม่กลัวซะด้วยครับ เพียงแต่ไม่เข้าใจว่า ถ้าไม่ต้องการอยู่ด้วยกันทำไมถึงไม่จดทะเบียนอย่า แล้วทำไม่ต้องเอาลูกสาวผมไปแอบซ่อนไม่ให้ผมกับทางบ้านได้เจอ ทั้งๆที่เด็กโตมาจากการเลี้ยงจากทางบ้านผมเป็นหลักและสอนให้เรียกชื่อญาติฝ่ายภรรยาไปด้วย ผมไม่เป็นอันทำงานเลยครับตอนนี้เครียดมากที่บ้านผมก็ดูเศร้าไปด้วยกัน ไม่คิดว่าจะมาพรากผมไปเป็นครั้งที่ 2 อีก ผมกราบรบกวนช่วยให้คำปรึกษาผมด้วยนะครับ ผมขอโทษด้วยครับที่พิมพ์ข้อความยาวเกินไป แต่ผมอยากที่จะอธิบายเหตุการณ์ให้ได้ทราบ และช่วยเมตตาหาทางออกให้ผมได้พบลูกสาวด้วยนะครับ ....