1-2.  การร้องทุกข์ต้องเป็นการยืนยันให้ตำรวจดำเนินคดี กับผู้กระทำความผิด  ภายในอายุความสามเดือน นับแต่ทราบการกระทำความผิด และทราบตัวผู้กระทำความผิด ดังนั้นควรคุยกับร้องเวรเจ้าของคดีให้ชัดเจนว่า  ที่คุณแจ้งความครั้งก่อน ถือว่าเป็นการร้องทุกข์โดยชอบหรือไม่  ถ้าการแจ้งความไม่ชัดเจน  คดีอาจถูกยกฟ้องได้ง่ายดังฎีกาที่ยกมาข้างล่าง  เมื่อร้องทุกข์หรือแจ้งความโดยชอบแล้ว.... ขั้นตอนต่อไปเมื่อตำรวจทราบตัวผู้กระทำความผิด   ก็คงมีหมายเรียกให้มารับทราบข้อกล่าวหา   และรวบรวมพยานหลักฐานเพื่อส่งอัยการ เพื่อส่งฟ้องศาลต่อไป    แต่  เนื่องจากคดีหมิ่นประมาทสามารถยอมความกันได้  ตำรวจก็คงให้ตกลงเจรจากันก่อน   ถ้าตกลงกันได้คดีก็ยุติ  ถ้าตกลงกันไม่ได้ ตำรวจก็ส่งเรื่องให้อัยการสเพื่อฟ้องศาล   แม้ในชั้นศาลก็จะมีการให้ไกล่เกลี่ยเจรจากันก่อนเช่นกันครับ

3.  มีโทษจำคุกไม่เกินสองปี  ปรับไม่เกินสองแสนบาท   ตาม ปอ. ม.328 ที่ยกมาข้างล่าง   และในทางแพ่งคุณสามารถเรียกค่าสินไหมทดแทนได้ครับ

4.  การฟ้องคดีหมิ่นประมาท   นอกจากจะมีคำขอให้ลงโทษตามกฎหมายแล้ว ยังสามารถเรียกค่าเสียหายทางแพ่งไปพร้อม  และที่นิยมทำกันคือ  โจทก์มักให้จำเลยมีการลงโฆษณาเพื่อขออภัย และลงข้อหาที่แสดงถึงการสำนึกผิดที่ไปหมิ่นประมาท  ในหนังสือพิมพ์ 3-7 วันเป็นต้น

ประมวลกฎหมายอาญา

มาตรา 328 ถ้าความผิดฐานหมิ่นประมาทได้กระทำโดยการโฆษณา ด้วยเอกสาร ภาพวาด ภาพระบายสี ภาพยนตร์ ภาพหรือตัวอักษรที่ ทำให้ปรากฏด้วยวิธีใด ๆ แผ่นเสียง หรือสิ่งบันทึกเสียง บันทึกภาพ หรือบันทึกอักษร กระทำโดยการกระจายเสียง หรือการกระจายภาพ หรือโดยกระทำการป่าวประกาศด้วยวิธีอื่น ผู้กระทำต้องระวางโทษ จำคุกไม่เกินสองปีและปรับไม่เกินสองแสนบาท

ความผิดฐานหมิ่นประมาทตาม ป.อ. มาตรา 326 และ 328 เป็นความผิดอันยอมความได้ตาม ป.อ. มาตรา 333 พนักงานสอบสวนจะทำการสอบสวนได้ต่อเมื่อมีคำร้องทุกข์ตามระเบียบตาม ป.วิ.อ. มาตรา 121 วรรคสอง แต่ข้อความในรายงานประจำวันรับแจ้งเป็นหลักฐาน ระบุแต่เพียงว่าผู้เสียหายทั้งสามมาแจ้งความไว้เป็นหลักฐานเพื่อจะได้นำเสนอผู้บังคับบัญชาระดับสูงเพื่อพิจารณาต่อไป จึงมิใช่เป็นการมอบคดีให้พนักงานสอบสวนดำเนินการตามกฎหมาย ไม่เป็นคำร้องทุกข์ตาม ป.วิ.อ. มาตรา 2 (7) เพราะขณะแจ้งยังมิได้มีเจตนาจะให้ผู้กระทำความผิดได้รับโทษการสอบสวนความผิดฐานนี้ต่อมาภายหลังจึงเป็นการไม่ชอบ พนักงานอัยการไม่มีอำนาจฟ้องจำเลยในฐานความผิดดังกล่าวตาม ป.วิ.อ. มาตรา 120

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 380/2503

นางใยอาว์ของโจทก์เล่าให้จำเลยฟังว่า โจทก์ (เป็นนางสาว) กับนายอนันต์ซึ่งเป็นญาติของโจทก์ รักใคร่กันทางชู้สาวนอนกอดจูบกันและได้เสียกัน ต่อมานางสงวนมาถามจำเลยว่านางใยมาเล่าอะไรให้จำเลยฟังจำเลยก็เล่าข้อความตามที่นางใยเล่าแก่จำเลยให้นางสงวนฟัง นางสงวนได้เอาข้อความนั้นไปเล่าให้โจทก์ฟังอีกชั้นหนึ่งเช่นนี้ ถ้อยคำที่จำเลยกล่าว เป็นข้อความหมิ่นประมาทโจทก์อย่างเห็นได้ชัด เมื่อจำเลยกล่าวออกไป แม้จะโดยถูกถามที่ก็ดี จำเลยควรต้องสำนึกในการกระทำและเล็งเห็นผลการกระทำของจำเลย ถือได้ว่าจำเลยจงใจกล่าวข้อความยืนยันข้อเท็จจริงโดยเจตนาใส่ความโจทก์