แต่ก่อนในช่วงแรกอยู่ด้วยกันใหม่ๆ ก็มีเหตุกระทบกระทั่งกันบางนะครับแต่ไม่ถึงกับรุนแรงมากมายอะไร แต่เวลาที่มีปัญหาทะเลาะกันหลายครั้งที่ผมก็อยู่เฉยๆ แต่ไม่ว่าจะโกรธเรื่องอะไรก็ต้องเป็นเหตุให้พาลูกสาวกับไปที่บ้านแม่ภรรยาทุกครั้ง ถึงอย่างนั้นภรรยาก็นำเรื่องที่แค่นิดเดียวไปพูดเสริมเติมแต่งให้มันเป็นเรื่องใหญ่จน ถอนไม่ขึ้น กีดกันไม่ให้ผมได้มีโอกาศอธิบายต่อผู้ใหญ่ทางฝ่ายภรรยา ผมก็ต้องจำใจรับเพราะไม่อยากให้ภรรยาต้องถูกต่อว่า ว่าพูดไม่จริง แต่ถ้ามันดูเกินเลยไปผมก็ต้องแก่ต่างให้ตัวเองเหมือนกันครับ พอมาระยะหลังเกิดปัญหาทั้งๆที่ไม่ได้กระทบกระทั่งกัน (เพราะตกลงรับปากกับผู้ใหญ่ของผมและภรรยาไว้แล้ว) แต่แล้วกับมีปัญหาเรื่องอื่นอีกครับคราวนี้เป็นเรื่องที่อยากจะกลับมาบ้านทุกอาทิตย์(และจะเอาลูกไปด้วย แม้บางครั้งลูกไม่สบายอยู่) จนวันหนึ่งภรรยาผมกับแม่ภรรยาให้ร่างสัญญาขึ้นโดยเป็นลายมือของผมเองมีอยู่ 2 ข้อครับ ตามนี้

1. หากผมทำร้ายร่างกายเธอแม้แต่เพียงครั้งเดียวและพิสูจได้ว่าเป็นการกระทำของผมจริง ผมต้องเซ็นต์ใบอย่าทันทีโดยไม่มีข้อแม้ และมอบสิทธิการปกครองบุตรให้กับภรรยาแต่เพียงผู้เดียว

2.หากภรรยาผมไม่ได้กลับมาที่บ้านทุกอาทิตย์โดยสาเหตุเกิดจากผมที่ไม่ให้กลับ ผมก็ต้องเซ็นต์ใบอย่าทันทีโดยไม่มีข้อแม้ และมอบสิทธิการปกครองบุตรให้กับภรรยาแต่เพียงผู้เดียว (ซึ่งบางครั้งที่ผมไม่ให้ไปก็เพราะว่าลูกไม่สบาย-เพิ่งหายไข้-หรือบ้านของภรรยาไม่มีคนอยู่ แต่ไม่ได้กีดกันภรรยาไม่ให้ไปนะครับ ให้ภรรยาไปทุกครั้ง ส่วนที่ขอไม่ให้ไปนั้นก็คือลูกซึ่งยังเล็กมากตามเหตุผลที่ผมกล่าว)

ซึ่งผมก็ยอมเซ็นต์ไปครับเพราะผมก็ไม่คิดที่ต้องการทำอะไรแบบนั้นอยู่แล้ว ไม่อยากให้ลูกกลัวและจำภาพพ่อแม่ทะเลาะกันติดตาครับ

หลังจากนั้นดูเหมือนภรรยาผมจะรู้สึกว่าได้เปรียบผมทันที ปัญหาแค่เรื่องเล็กๆก็จะพยายามให้มันใหญ่ขึ้นโดยท้าทายผมตลอดเวลา ผมไม่ทำ เธอเองบางครั้งเริ่มทำผมก่อนเลย เหมือนหวังที่จะให้ผมทำเธอให้ได้น่ะครับ จนฟางเส้นสุดท้าย เรื่องคือผมแค่บอกให้เธอระมัดระวังการขับขี่รถจักรยานยนต์หน่อยเพราะเธอยังขับไม่แข็ง แต่เอาลูกตัวเล็กและแม่ของผมซ้อนท้ายไปด้วย และขับออกถนนใหญ่ด้วยความเร็ว เธอโมโหและด่าว่าเหมือนคนเป็นศัตรูกันเลยครับ ผมพยายามบอกให้เธอออกไปสงบสติอารมก่อนตามที่ตกลงกับผู้ใหญ่ไว้เวลาทะเลาะกันให้แยกไปคนหนึ่ง เธอก็ไม่เชื่อ และลูกก็เห็นตลอดเวลาครับ ผมอุ้มลูกไว้ในมือ และที่ร้ายไปกว่านั้นเธอถ่มน้ำลายใส่หน้าโดยโดนทั้งผมและลูกด้วย ผมไม่อยากเชื่อครับ และภรรยาผมก็เก็บเอกสารสำคัญของเธอ ผมก็ไม่ได้ขวางอะไร มากกว่านั้นคือกดโทรศัพท์ 191 แจ้งว่าผมทำร้ายร่างกายเธออีกด้วย ระหว่างนั้นเธออยู่ที่ลานจอดรถหน้าบาน เพื่อนบ้านก็ออกมาดูเยอะครับ แม่ผมอายมากๆแต่ห่วงหลานมากกว่าเพราะร้องให้ตลอด ภรรยาเอารองเท้าเข้ามาปาใส่ผมและจะพยายามเอาลูกไปแต่แม่ผมพาลูกเขาไปที่ห้องแล้ว อารมเธอรุนแรงครับผมจำเป็นต้องปิดประตูบ้านลงกลอนกลัวเธอจะหยิบมีดเพราะภรรยาผมเคยทำครับ ก่อนหน้าที่จะปิดประตูผมพยายามพูดให้เธอมีสติและกลับเข้ามาคุยกันในบ้าน แต่กลับยิ่งเสียงดังมากขึ้น ผมลงกลอนเธอก็จะพังประตูและตะโกนให้ผมคืนลูก ผมไม่ได้อะไรนะครับแต่อารมเธอตอนนั้นจะให้ลูกอยู่ด้วยได้อย่างไร ผมเป็นพ่อก็รักลูกเหมือนกัน  และลูกก็อยู่ที่บ้านผมเองไม่ได้ไปไหน เธอโมโหหนักและก็ใช้หมวกกันน็อคทุบกระจกจนแตกเลยครับ ผมไม่อยากเชื่อเลยกับเหตุการที่เกิดขึ้นเพราะคนที่ทำนั้นคือภรรยาและแม่ของลูกผมเอง ก่อนที่จะบานปลายโชคดีตำรวจมารับเธอออกไปก่อน

พอวันต่อไปเธอโทรมาบอกว่าไปฟ้องอย่าผมเรียบร้อยแล้วบอกว่าผมทำร้ายร่างกาย และขอสิทธิปกครองบุตรมาเรียบร้อย ให้ผมรอรับหมายศาลได้เลยเธอว่าแบบนั้นนะครับ

1.เธอฟ้องอย่าว่าผมทำร้ายร่างกายแต่ผมไม่ได้ทำอะไร ไม่รู้ว่าเธอใช้เหตุผลฟ้องแบบนี้จากตอนที่อยู่ด้วยกันใหม่ๆหรือเปล่าซึ่งก็กระทบกระทั่งกันเพียงเล็กน้อยเองครับ อยากรู้ว่าเธอสามารถทำได้ไหมครับ

2.ผมจะมีทางไหนที่จะได้สิทธิปกครองลูกบ้างครับ ซึ่งผมไม่อยากอย่าตอนนี้เลยครับ อยากให้ลูกโตมากกว่านี้ก่อน แต่ถ้าเป็นแบบนี้ไม่รู้ต่อไปลูกจะต้องเห็นภาพอะไรอีก ก็คงต้องจำใจอย่าถ้าไม่มีทางเลือกครับ

***ข้อความยาวไปผมขอโทษด้วยนะครับ ผมไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนก่อนเลย ขอบคุณที่ทนอ่านครับ***