โดยหลักกฏหมายแล้วความผิดฐานทำร้ายร่างกาย(ที่ไม่ใช่ลหุโทษ)ถือเป็นความผิดต่ออาญาแผ่นดินและเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับความสงบเรียบร้อยและศีลธรรมอันดีของประชาชน จึงไม่สามารถยอมความกันได้ตามกฏหมายแม้ว่าผู้เสียหายจะไม่ติดใจเอาความก็ตาม ดังนั้นเมื่อกฏหมายไม่ให้ยอมความกันก็จะไม่สามารถยอมความอันทำให้คดียุติลงได้ไม่ว่าคุณจะทำสัญญาประนีประนอมยอมความโดยไม่เอาเรื่องกันก็ตาม ซึ่งสัญญานั้นไม่อาจมีผลบังคับใช้ได้เพราะเป็นการต้องห้ามชัดแจ้งโดยกฏหมายจึงส่งผลให้สัญญาที่ยอมความกันนั้นตกเป็น"โมฆะ"ครับ ฉนั้นถ้าเขาไม่ให้การช่วยเหลือหรือเยียวยาแก่คุณ ๆ ก็สามารถไปแจ้งความร้องทุกข์หรือฟ้องคดีเองได้ทุกเมื่อตราบเท่าที่ยังอยู่ภายในอายุความคือ 15 ปี เพราะสัญญาแผ่นนั้นมันไม่มีผลอะไรเลยตามกฏหมายนั่นเองครับ อีกทั้งหากว่าสัญญาที่ยอมความกันนั้นไม่มีข้อบ่งชี้หรือรายละเอียดเกี่ยวกับว่าจะไม่ติดใจเรียกร้องค่าสินไหมทดแทน คุณยังสามารถไปเรียกร้องค่าสินไหมทดแทนได้ในมูลละเมิดอีกด้วย หรือจะกล่าวอีกนัยนึงก็คือมีสิทธิฟ้องได้ทั้งทางแพ่งและทางอาญาครับ

นี่มันคือหลักกฏหมายที่ขัดแย้งต่อความเป็นจริงครับ เพราะในทางปฏิบัติคุณจะเห็นว่าเขายอมความและไม่เอาเรื่องกันอยู่ทั่วไป ทั้ง ๆ ที่กฏหมายไม่ได้ให้อำนาจพนักงานสอบสวนหรือตำรวจทำได้เลย(ยกเว้นความผิดลหุโทษหรือความผิดอื่นตาม ป.วิ.อ. ม.37)