ไม่เป็นเหตุฟ้องหย่าครับ การแยกกันอยู่จะต้องสมัครใจทั้งสองฝ่าย ไม่ใช่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจงใจไล่ไม่ให้อีกฝ่ายอยู่โดยอาจจะหวังผลในอนาคตเช่นนี้ เรื่องนี้เป็นเรื่องระหว่างคนสองคนซึ่งผมก็ไม่รู้จะแนะนำอย่างไรนอกเสียจากว่าคุณและเขาต้องมาเปิดอกคุยกันให้เป็นกิจลักษณะว่าเขาไม่พอใจคุณเรื่องอะไรกันแน่ และเขาต้องการอะไร หากหาข้อตกลงที่คิดว่ารับได้ทั้งสองฝ่ายก็ต้องเป็นสิ่งที่คุณตัดสินใจเอาเองครับ ผมคิดว่าเหตุแค่ที่ว่าโทรไปหาเพื่อนชายของเขามันไม่น่าจะเพียงพอต่อการที่เขาจะโกรธคุณมากถึงขั้นจะต้องไล่ออกจากบ้านผมมองว่าเป็นการกระทำที่ดูเกินกว่าเหตุไปหน่อย ซึ่งแน่นอนว่าผมก็ไม่รู้ว่าคุณทั้งสองมีปัญหาอะไรกัน(เพราะเป็นเรื่องในครอบครัว)หรือในใจจริง ๆ แล้วภรรยาคุณเขาไม่พอใจคุณด้วยเรื่องอะไรแต่ถ้าเขาหมดรักคุณไปแล้วจริง ๆ อันนี้ก็คงต้องเป็นสิ่งที่คุณต้องตัดสินใจเอาเองแล้วครับว่าจะรั้งตัวเขาไว้โดยที่ใจเขาไปอยู่กับคนอื่นแล้วหรือไม่ หรือบางทีเขาอาจจะพูดเล่นก็เป็นได้ฉนั้นลองหาโอกาสทำความเข้าใจกันครับ

เขาอยากอย่ากับผมแล้วผมไม่ยอมอย่าได้เปล่าครับที่ไม่ให้ผมเข้าบ้านจะเป็นสาเหตุว่าผมไม่ดูแลครับและผมไม่ยอมอย่าได้เปล่าครับ

ผมจะเข้าบ้านเขายังไงครับเขาไล่ผมทั้งแม่และลูก

ได้ครับ เพราะมันไม่ใช่เหตุที่จะฟ้องหย่าคุณได้อย่างที่กล่าวไป ข้อเท็จจริงเขาไล่คุณเองไม่ใช่คุณไม่ดูแลครอบครัว อีกทั้งเหตุที่ไล่ก็ฟังดูเหมือนจะไร้เหตุผลและรุนแรงไปมาก

1.จะใช้อะไรครับเป็นหลักฐานในการอ้างอิง ที่เขาและแม่เขาไล่ผมออกจากบ้าน  ผมจะมีอะไรเป็นหลักฐานว่าผมไม่ได้แยกกันอยู่และอยากดูแลเขา  จะได้เอาไปใช้เป็นหลักฐานถ้าเขามาฟ้องอย่ากับผมครับ ใจผมไม่อยากอย่ากับเขานะครับแต่เขาอยากอย่ากับผม       เราสองคนก็รับราชการทั้งคู่  (ขอบคุณครับ )

มีเพื่อนบ้านหรือใครที่รู้เห็นการกระทำของภรรยาคุณบ้างล่ะครับก็อาจใช้เป็นพยานได้ อีกทั้งคุณก็มิได้มีเจตนาที่จะละทิ้งเขาจริง ๆ เพียงแต่เขาไม่ให้คุณเข้าบ้านซึ่งอันนี้มันพอพิสูจน์ได้อยู่ ผมว่าฝ่ายภรรยาคุณน่าจะคิดหนักมากกว่าว่าจะเอาอะไรมาเป็นหลักฐานว่าคุณทิ้งเขาไปทั้ง ๆ ที่เรื่องจริงมันไม่ใช่ ถึงเวลานั้นทนายคุณน่าจะเป็นคนแนะนำเองครับว่าควรทำอย่างไรต่อไป