ข้อโต้แย้งของ Putnam ออกแบบมาเพื่อโจมตีความเป็นไปได้ของความสงสัยในระดับโลกที่ส่อให้เห็นโดยสัจนิยมเชิงเลื่อนลอย พัทแนมนิยามสัจนิยมเชิงอภิปรัชญาว่าเป็นมุมมองที่ถือได้ว่า “…โลกประกอบด้วยวัตถุที่เป็นอิสระทางจิตใจจำนวนหนึ่งที่ตายตัว มีคำอธิบายที่ถูกต้องและสมบูรณ์เพียงข้อเดียวของ "โลกนี้เป็นอย่างไร" ความจริงเกี่ยวข้องกับความสัมพันธ์ที่สอดคล้องกันระหว่างคำพูดหรือสัญญาณความคิดและชุดของสิ่งต่างๆ” (2524, 49). โครงสร้างนี้นำเสนอแนวคิดที่ว่าสำหรับนักสัจนิยมเชิงอภิปรัชญา ความจริงไม่สามารถลดทอนให้เป็นเพียงแนวคิดเชิงญาณวิทยาได้ แต่เกี่ยวข้องกับธรรมชาติของความเป็นจริงที่ไม่ขึ้นกับจิตใจ การกำหนดลักษณะเฉพาะนี้พบเป้าหมายที่ถูกต้องในบรรดานักวัตถุนิยมทางวิทยาศาสตร์ที่เชื่อในโลกของประเภทวิทยาศาสตร์ที่ "สำเร็จรูป" โดยไม่ขึ้นกับการจำแนกประเภทของมนุษย์และการกำหนดแนวความคิด มีอย่างไรก็ตาม นักสัจนิยมเชิงอภิปรัชญาที่นับถือตนเองหลายคนที่ การทดลอง ไม่พอใจกับคำจำกัดความของพัทแนม มันทำให้นักสัจนิยมต้องทนทุกข์ทรมานกับความยากลำบากแบบคลาสสิกในการจับคู่คำกับสิ่งของ และจัดหาความสัมพันธ์ที่สัมพันธ์กันระหว่างประโยคและ "ข้อเท็จจริง" ที่ไม่ขึ้นกับจิตใจ นักสัจนิยมเชิงอภิปรัชญาถูกบังคับให้ตีความวิทยานิพนธ์ของเธอในเชิงภววิทยาว่าเป็นการยึดติดกับเฟอร์นิเจอร์ตายตัวบางอย่างของวัตถุต่างๆในโลก ซึ่งเพิกเฉยต่อความเป็นไปได้ที่ความมุ่งมั่นทางภววิทยาอาจไม่ได้ระบุว่าเป็นความมุ่งมั่นต่อชุดของเอนทิตี แต่เป็นความจริงของประโยคระดับหนึ่งหรือแม้แต่ทฤษฎีทั้งหมดของโลก